Carnation - Cursed Mortality

4 juni 1990 was een heuglijke dag voor menig fan van het toen nog prille death metalgenre. Op die dag verscheen namelijk Left Hand Path, het debuutalbum van de Zweedse formatie Entombed, dat in het algemeen met veel enthousiasme werd ontvangen. In zekere zin was Left Hand Path zelfs de aanloop naar een geheel nieuw subgenre, de death 'n' roll, dat op hun volgende schijfjes Clandestine en Wolverine Blues, nog wat verder werd uitgediept. De reden waarom ik dit hier aanhaal is dat onze eigen Belgische metaltrots, Carnation, erg goed naar deze Zweedse old school death metal heeft geluisterd en death'n'roll als één van de vele kleine puzzelstukjes in hun muziek heeft geïmplementeerd. De kracht van het uit de provincie Antwerpen afkomstige Carnation zit hem, wat mij betreft, in drie belangrijke dingen. Allereerst plukt de band de vruchten van een stabiele line-up, want die is sedert 2016 (3 jaar na het ontstaan van de groep) niet meer gewijzigd. Die bezettingswissel gebeurde aan de drumkit en had nog plaats voor de release van het debuutalbum Chapel Of Abhorrence. Daarnaast is er het feit dat de band tot hiertoe een voor het genre steeds aanwezige valkuil heeft kunnen vermijden. Al te veel death metalbands, zoals bijvoorbeeld het Canadese Kataklysm of het Braziliaanse Krisiun zijn wel getalenteerd en vrij succesvol, maar slagen er te weinig in om niet steeds in herhaling te vallen, waardoor hun nieuwe albums vaak heel voorspelbaar worden en niet meer echt interessant klinken. Dat geldt vooralsnog zeker niet voor Carnation die op hun nieuwe, derde plaat voldoende diversiteit bieden zonder dat er ook maar één moment van verveling optreedt. Dat schijfje, Cursed Mortality verscheen op 3 november bij het label Season Of Mist.

Collega Scrachex nam het vorige, tweede album van de band, Where Death Lies, onder handen, en was daarbij erg enthousiast over het resultaat, en ik ben blij dat ik dat enthousiasme voor het nieuwe album mag delen. Het schijfje wordt op gang getrapt met Herald Of Demise, een song die al meteen een mokerslag van jewelste uitdeelt, waarbij de tot op het bot snijdende gitaren een hoofdrol opeisen. Op Maruta wordt volop de kaart getrokken van de death'n'roll, waarover ik het in de inleiding reeds had. Het woord zegt het eigenlijk zelf, het is nog steeds death metal, maar dan met een hoog rock'n'roll gehalte, een soort van Motörhead met grunts, zeg maar. Metropolis gaat dan weer wat meer de richting op van de Amerikaanse old school death metal met uiterst strakke riffs zoals je die bijvoorbeeld ook bij Cannibal Corpse en Death aantreft. Het nummer heeft ook een aantal geweldige tempowisselingen, en zo kom ik dan eindelijk bij de derde sterke troef van Carnation, namelijk de erg catchy breaks en omschakelingen naar een hoger of lager tempo. Dat de band er alles aan doet om toch maar niet te eentonig over te komen, blijkt nog maar eens uit Replicant. Bij deze track ligt het gemiddelde tempo wat lager en bovendien zijn er naast de gebruikelijke grunts van zanger Simon Duson ook cleane vocals te horen. Tijdens het nummer Dutroux wordt het gaspedaal nog eens volledig ingeduwd en worden we nog eens herinnerd aan één van de zwartste bladzijden uit ons nationale geschiedenis. Submerged In Deafening Silence is mijn favoriete albumtrack. Die gaat van start met een heerlijk langzame riff, die binnenkomt als een sluipmoordenaar, maar verder op het nummer zijn het de razendsnelle passages die je de genadeslag toedienen. Maar of het nu gaat om de laffe act van een sluipmoordenaar of de fatale genadeslag, ze zijn in beide gevallen, figuurlijk gesproken natuurlijk, even dodelijk, en dat is uiteraard waar het bij death metal allemaal om draait. Bij Cycle Of Suffering horen we nog eens duidelijk de invloed van de Zweedse bands, met voorop Bloodbath. Net zoals voorganger Where Death Lies eindigt ook Cursed Mortality met een track die qua lengte (een speelduur van ruim zeven minuten) sterk van de overige songs afwijkt. Het gaat hier om de titeltack, die door middel van vele lagen, wisselende passsages, en opnieuw wat cleane zang, best wel experimenteel overkomt. Dit nummer bewijst ook nog het meest dat de band de fase van volwassenheid heeft bereikt. De zang van Simon Duson is uitmuntend, het samenspel van de gitaristen Jonathan Verstrepen en Bert Vervoort, en bassist Yarne Heylen is steeds puntgaaf, en de zeer groovy inbreng van drummer Vincent Verstrepen zorgt voor de nodige extra boost.

De totale speelduur van het album klokt af op een 35 minuten. Op zich lijkt dat vrij krap, maar ik vermoed dat het wel een bewuste keus van de groep zelf was om toch de kar voor de luisteraar niet al te vol te duwen. Tot slot ook nog even vermelden dat de productie en de uiteindelijke sound van Cursed Mortality zijn zoals het hoort. Het geluid is helder, maat toch zeker niet te gepolijst, zodat het geheel soms wat kantelt in de richting van blackened death metal, en dat is zeker geen slechte zaak. Het artwork, dat er deze keer toch enigszins anders uitziet werd verzorgd  door de Poolse kunstenaar Mariusz Lewandowski, die helaas in de zomer van 2022 kwam te overlijden.