Sorcerer - Reign Of The Reaper

Metal puristen, of anders gezegd degenen die het liefst van al metal beluisteren die zo min mogelijk is beïnvloed door andere muziekstijlen, kunnen steeds hun hart ophalen bij een band zoals Sorcerer. Deze Zweedse formatie krijgt steevast het label van doom metal opgekleefd, maar eigenlijk staat de band toch wel voor meer dan enkel dat. Dat ze aanvankelijk in de voetsporen traden van hun landgenoten van Candlemass is volkomen waar, maar die zijn destijds zelf ook hun mosterd gaan halen bij bands zoals Black Sabbath, Uriah Heep en Deep Purple, en zo is ook de muziek van Sorcerer een verderzetting van de traditionele heavy metal. 

Sorcerer werd reeds in 1988 opgericht, maar werd in 1992 alweer ontbonden. In 2010 werd de band opnieuw leven ingeblazen, maar het duurde vervolgens nog een vijftal jaar vooraleer hun allereerste studioalbum, In The Shadow Of The Inverted Cross, een feit werd. In 2017 volgde dan The Crowning Of The Fire King, en nog eens een kleine drie jaar later volgde hun derde plaat, Lamenting Of The Innocent. Wat mij betreft verdienen deze drie albums stuk voor stuk een plaats in elke zichzelf respecterende metal platencollectie. Sinds 27 oktober is de opvolger van Lamenting Of The Innocent beschikbaar, het nieuwe album kreeg de titel Reign Of The Reaper mee en werd uitgebracht door het label Metal Blade Records.

Reign Of The Reaper is opnieuw een album dat niet echt verrassingen te bieden heeft, maar brengt zoals verwacht terug oerdegelijke, epische metal met zanger Anders Engberg in een glansrol. Met zo'n zanger heb je als band niet één maar twee streepjes voor op de concurrentie. Verder valt er bij dit nieuwe schijfje op dat er werd gekozen voor wat meer up-tempo werk. Vier van de in totaal acht tracks zijn qua tempo iets sneller dan we doorgaans bij Sorcerer gewend zijn. Machtige riffs en opzwepende drums kenmerken de openingstrack Morning Star en het nummer Thy Kingdom Will Come, terwijl Curse Of Medusa een oriëntaalse twist meekreeg die wel wat doet denken aan Rainbow's Stargazer en Iron Maiden's Powerslave. Het galopperende The Underworld is de laatste van de vier songs die qua tempo wat afwijken van de typische doom metal waarmee Sorcerer doorgaans wordt geassocieerd. Toch zijn het opnieuw net die epische doom metal tracks die nog net boven het op zich al zo hoge gemiddelde uitsteken.

De titeltrack is zo'n heerlijke, tergend langzame song die is gebouwd op een muur van gitaren en keyboards. Eternal Sleep opent met het geluid van een hartslag en bestaat uit rustige, ietwat Led Zeppelin achtige passages die worden afgewisseld met bombastische grandeur. Dreigende kerkklokken doen er geen twijfel over bestaan dat er met Unveiling Blasphemy een erg onheilspellend nummer aankomt. Het altijd wel uitmuntende gitaarwerk van het duo Kristian Niemann en Peter Hallgren is tijdens deze song ronduit adembenemend en geeft het nummer nog wat extra elan. Toch heeft de band met de afsluiter Break Of Dawn het allerbeste voor het laatste gehouden. Dat is in de eerste plaats alweer te danken aan de imponerende vocals van Anders Engberg, maar ook de invallende gitaarsolo, direct na het rustpunt in het nummer is bloedmooi en vormt zowat de apotheose van dit nieuwe meesterwerk van Sorcerer.

Sorcerer is nog steeds geen band die vernieuwing opzoekt, laat staan dat ze zich in een muzikaal avontuur zouden storten. Maar de band is wel meesterlijk in het brengen van tijdloze heavy metal en doom metal, die zich kan meten met het beste werk van Black sabbath, Rainbow, Dio of Candlemass. Reign Of The Reaper is dan ook één van de topfavorieten voor mijn jaarlijstje van 2023.