Myrkur - Spine

 De Deense Amalie Bruun is een veelzijdige, getalenteerde artieste die geheel in haar eentje instaat voor alles wat er plaatsvindt bij haar band Myrkur. Het verhaal van Myrkur begon in 2015 met het debuutalbum M. waarop ongepolijste black metal met een atmosferische inslag was te horen. M. werd in 2017 opgevolgd door Mareridt, een album dat iets toegankelijker klonk, en dat zich eerder laat omschrijven als atmosferische metal met nog heel wat black metal invloeden. Mareridt was ook wel het schijfje waarvan ik hoopte dat het richtingbepalend zou worden voor de platen die Myrkur in de toekomst nog zou uitbrengen. Dat was echter in het geheel niet het geval met Folkesange, het album dat Mareridt in 2020 opvolgde, want daarop was het al folk wat de klok sloeg. Desalniettemin was Folkesange wel een redelijk geslaagd plaatje, gesteld dat het hier enkel om een eenmalig experiment zou gaan. Eerder dit jaar trakteerde Myrkur ons al op een leuk extraatje in de vorm van een EP die was opgenomen als soundtrack voor Ragnarok, een opvoering van het Royal Theater Of Denmark, maar het was toch vooral het nieuwe, reguliere album waarnaar met spanning werd uitgekeken. Dit nieuwe schijfje, dat de titel Spine meekreeg, had zijn release op 20 oktober bij het label Relapse Records.

Spine betekent natuurlijk ruggengraat, en dat is nu net waar het bij dit plaatje aan ontbreekt. De opeenvolging van de songs biedt geen houvast, en het lijkt wel alsof je in een bootje doelloos op zee ronddobbert. Het album gaat van start met het instrumentale Balfærd, dat je wel meteen in de gepaste sfeer onderdompelt. Vervolgens komen de eerste twee vooruitgeschoven singles aan bod, die door Aamlie Bruun ook van fraaie video's werden voorzien. Het zijn beide echter tracks die me toch sterk aan het twijfelen brengen, want de songs zijn enerzijds nogal flauw en zoeterig, en de raakvlakken met metal erg oppervlakkig. Zo zijn de blastbeats bij Like Humans op het einde van de song zodanig diep in de mix weggemoffeld dat ze nauwelijks een meerwaarde hebben. Ongeveer dezelfde soort van opmerking geldt voor de zeer vage harsh vocals tijdens Mothlike, die alweer verdwenen zijn vooraleer je ze goed gehoord hebt. In plaats van vervolgens de spanning wat meer op te voeren gebeurt er met My Blood Is Gold net het tegenovergestelde, want dat nummer doet zowat alle moeite om je in slaap te wiegen. Ook de titeltrack vormt aanvankelijk een beproeving om de ogen open te houden, maar vertoont verderop gelukkig ook wel wat dreigende gitaarakkoorden. Het zijn de twee volgende tracks, Valkyriernes Sang en Blazing Sky, die je opnieuw wakker schudden en waarbij de metal invloeden terug voldoende aanwezig zijn.  Valkyriernes Sang grijpt terug naar de tijd van het magistrale album Mareridt en Blazing Sky is een zeer geslaagde poging om het folkpatroon uit Folkesange te koppelen aan hedendaagse, melodieuze metal. Wat is het jammer dat er verder geen dergelijke songs meer op dit album te vinden zijn. Na Blazing Sky volgt immers Devil In The Details, dat opnieuw erg zweverig en zeemzoet klinkt, en alle energie die door de twee vorige songs werd voortgebracht helemaal teniet doet. Menneskelbarn sluit het album in new age stijl af, en zo eindigt het schijfje ongeveer zoals het van start ging. De zang van Amalie Bruun gelijkt op deze song wel erg op die van Enya, en het is een gepaste afsluiter van een album dat verder wel erg wisselvallig klinkt.

Spine is geenszins het album geworden waarop ik had gehoopt, en is dus zeker geen terugkeer naar de albums M. of Mareridt. Op een plaat die in zijn geheel slechts een speelduur van nog geen 34 minuten heeft, was er zeker nog ruimte over geweest voor wat meer pittige metal-gerelateerde tracks dan dat er nu het geval is. In dat opzicht is Spine alleszins een gemiste kans.