Prong - State Of Emergency

Het nieuwe album van Prong liet zes jaar op zich wachten. Niet enkel door de viruspandemie, ook omdat er een paar leuke dingen gebeurd zijn in het privéleven van zanger/gitarist Tommy Victor. De fans kunnen evenwel op hun beide oren slapen, want State of Emergency is een volbloed Prong-album geworden. 

Het album opent met The Descent, een mix van agressieve heavy metal en thrash. Het tempo is pittig en de lyrics klinken militant. Het is volgens die van Prong tijd voor revolutie en met The Descent hebben we daar dan meteen de soundtrack voor. Titeltrack State of Emergency klinkt – ondanks de titel – veel minder urgent in de intro en in het algemene tempo. Victor’s lyrics zijn hier eerder prekerig. De gitaren zijn wel heel agressief, op een East Coast-manier. Het nummer sleept zich naar een einde dat eigenlijk veel te laat komt. Dit had een stuk compacter en gebalder gekund. Leuk detail: de solo werd ingespeeld door Mark Rizzo van Ill Nino, Soulfly en Cavalera Conspiracy. 

Breaking Point heeft een intro waar je ofwel meteen van houdt of die je je leven lang zal doorspoelen wegens teveel op de zenuwen werkend. Er is geen middenweg. Het is wel de aanzet voor een leuke in-your-face-track. Opnieuw heel militant, op een hardcore-manier, maar met twee voeten in de heavy metal en ook een nieuwe parel in de Prong-catalogus. 

Op de eerste gitaarlicks van Non-Existence lijkt wat ruis te zitten. Zoals in de tijd toen bandjes demo’s opnamen op cassette. Het is de aanloop naar een heel klassieke rock-track (zeker in songopbouw), maar dan met dik aangezette, vette en agressieve gitaren als extra. 

Aan herkenbare intro’s zeker geen gebrek op dit album. Die van Light Turns Black herken je vast al bij de tweede keer dat je het album luistert. Eens voorbij de intro wordt het bij Prong al eens eenheidsworst, maar op deze track is er gelukkig een lekker meebrul-zinnetje. Disconnected valt op omdat het een popsong is. Er zit flink wat postpunk in en de vocalen en gitaren klinken heel anders dan de rest van het album. Wel een goede song, maar misschien geen echte Prong-song of geen State of Emergency-song, maar dan heb je weer dat het net het handelsmerk is van Prong om zich niet op één genre vast te laten pinnen. Maar hier rekt Tommy Victor de grenzen van zijn band en sound toch wel heel ver op. 

Naar het einde van het album valt Prong een beetje in herhaling. Wel geven we nog een pluim voor het bijzonder militante Back (NYC), waar wel nog een sense of urgency uit blijkt. Het album wordt afgesloten met de Rush-cover Working Man, dat hier een aardig Motörhead-jasje krijgt aangemeten. Leuk, maar dat was het album ook al zonder deze fijne cover.