Earupt - Nihilosophy

We hebben in België of Vlaanderen niet zo'n grote of indrukwekkende traditie van spraakmakende progmetalbands. Eén van de bands die in dit genre een beetje in de luwte volhoudt en bij elke release een stap vooruit zet, is Earupt. 

Denk bij de prog van Earupt niet aan eindeloos gesoleer en extatisch gitaargepingel. Deze band brengt groove prog metal, waarbij de groove eerst vermeld wordt. Dat hoor je zeker ook op dit album, waarbij de thrashy grooves een hoofdrol gekregen hebben. Prog-elementen zijn er natuurlijk ook. Ze zijn zelfs talrijk. Maar als je die even wegdenkt, zit Earupt al eens in het spoor van de vroegste versie van Channel Zero of After All.

De mix van groove en prog zorgt op Nihilosophy voor een aangename mix. En dan zijn er nog een jazzy intro, een epic solo, zuinig wat synths, ... die voor variatie zorgen. Ex-Haken bassist Tom MacLean stond in voor de mix en die heeft dat fantastisch gedaan, met een subtiel evenwicht tussen de agressie en de groove van de gitaren en de cleane vocalen van Hendrik Vanhoutte. 

Haken-gitarist Charlie Griffiths leverde de gitaarsolo op Phoenix. Dat is leuk om te vermelden, maar het is niet zo dat deze solo er nu zo fantastisch opvallende uitspringt. Walter en Tom moeten niet echt onderdoen voor de Brit. Niets dan positieve opmerkingen? Het elektro-tussenstukje Spark is in meer dan één opzicht overbodig. En het albumconcept met allerlei filosofische beschouwingen over het niets, dat zit wel in de lyrics, maar in het grotere geheel weegt het wat te licht door. In de progmetal zijn we bij conceptalbums wel wat anders gewoon. Wel is het leuk om te zien hoe het artwork wel helemaal perfect aansluit op dat meervoudige concept. 

Op Nihilosophy ligt de lat heel hoog: de muzikanten en zanger overstijgen zichzelf, de composities zijn bijzonder sterk, net als de productie en mix. De sterkste nummers zijn voor mij Man Or Machine, Casting Shadows In The Dark en Set Fire To A Rainbow.