Blackbriar - A Dark Euphony

De Nederlandse symfonische metalband Blackbriar knokt zich in snel tempo naar de hogere regionen van het genre. En wie zal ze tegenhouden, zeker nu de band onder contract ligt bij het toonaangevende Nuclear Blast label? Ondanks het feit dat ze reeds in 2012 werd opgericht, heb ik de groep pas leren kennen bij de release van hun debuutalbum The Cause Of Shipwreck (in 2021), maar dat schijfje maakte meteen een geweldige indruk. 

Een centrale rol binnen Blackbriar is weggelegd voor de roodharige frontzangeres Zora Cock die zich probleemloos kan meten met een aantal grote voorbeelden uit het genre, zoals Sharon Den Adel, Anneke Van Giersbergen en Simone Simmons. Blackbriar is geenszins een band die zich tevredenstelt met braaf in het voetspoor te blijven van gelijkaardige bands zoals Within Temptation of Evanescence. Die invloeden zijn zeker wel aanwezig, maar bij Blackbriar zijn de songs nog meer doordrenkt van een gothic sfeertje waarmee soms (Keltische) folkelementen verweven worden. Alle overtuigende kenmerken die er waren op The Cause Of Shipwreck worden nog eens overgedaan op het nieuwe album, A Dark Euphony, dat op 29 september werd uitgebracht.

Een steeds terugkerend kenmerk bij de releases van Blackbriar is het typerende artwork. Sinds 2017 kreeg elke single, EP en full album een in het zwart-wit getekende cover mee. In een aantal gevallen werd daarbij één bepaald detail ingekleurd met de felrode tint van Zora's haarkleur. Het is iets wat me zeker wel bevalt, en dat geldt trouwens ook voor de teksten die met het songmateriaal gepaard gaan. Die lyrics variëren van gotisch en romantisch tot pure horror, maar zijn zonder uitzondering diepgaand, doordacht en vooral erg donker.

Op muzikaal vlak wordt het album geduldig opgebouwd. Openingstrack An Unwelcome Guest is op zich nogal mainstream, maar is wel de ideale toegangspoort tot een album waarop nog veel te gebeuren staat. Via het behoorlijk folkgeladen Far Distant Land en het wel erg bombastische Spirit Of Forgetfulness komen we bij een eerste hoogtepunt van het schijfje. Bloody Footprints In The Snow gaat over een wendigo, een mythisch horrorschepsel uit de legenden van de Noord-Amerikaanse Indianen, maar stimuleert zo sterk je fantasie dat je er spontaan een eigen horrorstory bij verzint. Bij The Evergreen And Wheeping Tree, dat als een piano ballad van start gaat, mag Zora Cock al haar vocale talenten nog eens op tafel gooien. Haar zang balanceert hier ergens tussen de hoge tonen van Kate Bush en de sensuele stem van Tori Amos. Verderop wordt dit nummer steeds feller om uiteindelijk te eindigen in een bombastische finale. Cicada en Thumbelina zijn de twee meest toegankelijke tracks van het album. Ook My Soul's Demise en We Make Mist zijn sterke composities die uitmuntend zijn uitgevoerd, al kan ik me daarbij niet van de indruk ontdoen dat de band iets te gemakkelijk terugvalt op al eerder gebruikte ideeën. Het romantisch mystieke Forever And A Day is wat mij betreft het tweede hoogtepunt, door de schitterende orkestraties, de alweer erg mooie zang en het fraaie gitaarwerk aan het eind van het nummer. Het plaatje sluit af met het eerder modale Crimson Faces, dat eigenlijk wel wat aangeeft dat het voor dit album voldoende is geweest, omdat men toch net iets teveel in herhaling begint te vallen. Dat is meteen ook mijn enige vorm van kritiek op dit schijfje, want vergeleken met het vorige werk worden er op A Dark Euphony zo goed als geen nieuwe dingen uitgeprobeerd.

Vermits het hier nog maar om het tweede full album van deze band gaat, vind ik deze laatste opmerking helemaal niet zo relevant, maar als Blackbriar hun nu al aanzienlijke status nog verder wil uitbouwen, wordt het aanbrengen van nieuwe invalshoeken wel een belangrijk werkpunt. Maar klagen gaan we hier dus zeker niet doen, want A Dark Euphony is gewoon een ijzersterke plaat die een must is voor alle fans van het gothic symfonische metalgenre.