Phil Campbell And The Bastard Sons - Kings Of The Asylum

Voor de fans van het wat meer traditionele hardrock genre zijn het zeker geen slechte tijden. In nauwelijks enkele weken tijd konden we kennismaken met nieuwe releases van onder meer Danko Jones, Vandenberg, Timechild, en binnenkort komt ook nieuw werk van Black Stone Cherry uit. Ook van Phil Campbell And The Bastard Sons is er nu een nieuw album. Kings Of The Asylum is het derde studioalbum van deze van oorsprong Welshe band en werd op 1 september uitgebracht bij het label Nuclear Blast.

"We Are Motörhead And We Play Rock'n'Roll" was gedurende vele jaren de geliefde slogan van Lemmy en zijn band. Daarmee wou hij  Motörhead in de eerste plaats profileren als een echte rockband en zich wat meer distantiëren van bepaalde trends binnen het metal gebeuren. Met het overlijden van Lemmy (eind 2015) verdween ook Motörhead van het toneel, en de meest legitieme erfgenaam van deze beroemde band was zeker wel Phil Campbell, die sinds 1984 de leadgitarist bij Motörhead was. Samen met zijn drie zonen, Todd (gitaar), Dane (drums) en Tyla (bas), en zanger Neil Starr richtte hij in 2016 de nieuwe groep Phil Campbell And The Bastard Sons op. Eind 2021 werd Neil Starr vervangen door de huidige zanger, Joel Peters, die al te horen was op het live album Live In The North. Kings Of The Asylum is dus wel het studiodebuut van Peters bij zijn nieuwe band.

Anno 2023 heeft Phil Campbell zich al lang uit de schaduw van zijn vroegere band verwijderd en kan hij een eigen sound voorleggen. Motörhead-hits zoals Ace Of Spades en Killed By Death worden live nog steeds gebracht, maar deze songs vormen inmiddels een minderheid tegenover de eigen nummers. Op Kings Of The Asylum passeren opnieuw heel wat invloeden van andere hardrockbands (The Rods, Saxon, ZZ Top en Status Quo, om er maar enkele te noemen) de revue. Nieuwkomer Joel Peters kwijt zich uitstekend van zijn taak en is als zanger zelfs nog iets beter dan zijn voorganger. De elf songs verschillen onderling niet zo erg veel van elkaar, en enkel bij de bluesgetinte titeltrack gaat het tempo een stuk naar beneden. De band klinkt op zijn best op Walking In Circles en Hammer And Dance die allebei een erg catchy refrein hebben. Bij The Hunt en afsluiter Maniac komen de Motörhead-invloeden nog eens helemaal boven drijven, en we kunnen er zeker van zijn dat Lemmy vanuit het hiernamaals goedkeurend het hoofd knikt als hij dit nieuwe songmateriaal te horen krijgt. Als je je ooit zou hebben afgevraagd hoe AC/DC zou hebben geklonken als ze wat meer de punkrichting zouden zijn ingeslagen, dan kan het nummer Strike The Match hier misschien een antwoord op geven. En zo is Kings Of The Asylum met al zijn herkenbare hardrock invloeden een heerlijk pretentieloos schijfje geworden, niet meer, maar zeker ook niet minder.