Primal Fear - Code Red

Primal Fear is een band die volledig thuishoort in het rijtje van groepen zoals Accept, UDO, Powerwolf, Running Wild en Grave Digger. Die hebben, behalve dat ze allemaal van Duitse bodem zijn, gemeen dat ze de reputatie hebben zo goed als geen wijzigingen in hun songmateriaal toe te passen. Het moet wel zo zijn dat de fans van deze Teutoonse powermetal elke vernieuwing of experiment net zo hard schuwen als de desbetreffende bands zelf, want anders zou het succes van deze formule wel vanzelf wegebben. Het laatste album van Primal Fear, Metal Commando (2020), dat ik persoonlijk als hun meest teleurstellende beschouw, scoorde erg goed in een aantal Europese album charts, en dus kan je eruit concluderen dat de torenhoge clichés voor velen geen storende factor zijn, wel integendeel. Een goed jaar na de release van Metal Commando moest de groep alle geplande optredens afzeggen vanwege een ernstige en langdurige ziekte van bassist Mat Sinner. Ondertussen is alles weer bij het oude, en stond er de band dus niets meer in de weg om hun inmiddels veertiende studioalbum op te nemen. Dit nieuwe plaatje, met de titel Code Red, werd uitgebracht op 1 september bij het label Atomic Fire.

Zoals te verwachten was trapt Code Red af met een aantal songs die geen millimeter afwijken van de reeds platgetreden paden. Het is pas vanaf track nummer vier, Cancel Culture, dat er een lichte kentering mag worden opgetekend. Een intens spanningsveld tussen pijlsnelle riffs en wat meer mid-tempo passages creëert een toch wat boeiender geheel, en ook de lyrics hebben hier een wat interessantere insteek dan gewoonlijk. De band maakt zich hier terecht boos over de uitgesproken zwart-wit meningen die vooral via de sociale media circuleren, het feit dat deze dikwijls niet eens op waarheid kunnen gecheckt worden, en dat men er zich eigenlijk ook niet tegen kan wapenen. Via het goed meezingbare Play A Song (met een glansrol voor zanger Ralf Scheepers) komen we bij de twee beste nummers van het schijfje. The World Is On Fire wijkt niet zo sterk af van de rest van het songmateriaal, maar heeft zo'n heerlijke drive dat ik er de voorspelbaarheid maar bij neem. Their Gods Have Failed is een epische track in de stijl van When Death Comes Knocking, een song uit het album Delivering The Black en nog steeds veruit mijn favoriete Primal Fear track. Jammer genoeg hebben we daarmee het beste van de plaat wel gehad, want zowel Steelmelter als Raged By Pain zijn eerder middelmatige nummers die vooral aan Judas Priest (die natuurlijk voor heel wat van deze bands de ultieme inspiratiebron vormen) doen denken. Vervolgens krijgen we nog de compleet onbenullige ballad Forever te horen, die wat mij betreft het beste als plaatvulling kan bestempeld worden. Het best wel geslaagde Fearless mag het album tenslotte afsluiten.

Ondanks het feit dat ik Code Red dus opnieuw een veel te voorspelbaar album vind, blijft Primal Fear natuurlijk een formatie met een geweldige line-up, die ik binnenkort nog maar eens al te graag op een podium zou willen zien. Anderzijds zou net een dergelijke bezetting, met onder andere Ralf Scheepers aan de microfoon, de ervaren bassist Mat Sinner en leadgitarist en muzikale duizendpoot Magnus Karlsson, qua songwriting toch een heel pak beter moeten kunnen. 

De geschiedenis van de Duitse heavy rock begon zowat in het begin van de jaren zeventig van de vorige eeuw met de rocklegende Scorpions, en ondanks dat deze band ook niet echt een toonbeeld was van vernieuwing of experimenteerdrift, brachten ze vorig jaar toch nog het zeer geslaagde nieuwe album Rock Believer uit. Daarmee bewezen deze veteranen dat ze na al die jaren nog steeds voldoende brandstof in de tank hebben, ook op het vlak van songwriting. Misschien dat Primal Fear en tal van andere Duitse powermetalbands hiervan nog iets kunnen opsteken.