Soen - Memorial

In het algemeen kan de derde studioplaat van Soen, Lykaia uit 2017,als doorbraakalbum van de band beschouwd worden. Voordien had deze groep reeds twee vrij succesvolle albums uitgebracht, maar het was toch vooral Lykaia dat aan de basis lag voor de huidige, solide sound waarvoor Soen staat. Sinds dat schijfje is de band erin geslaagd om met een regelmaat van zowat om de twee jaar opnieuw met een erg sterke plaat voor de dag te komen. Ook is Soen sindsdien één van de meest relevante acts binnen uit het metalwereldje geworden. Dat is natuurlijk in de eerste plaats te danken aan de erg sterke bezetting die deze formatie kenmerkt. Het grootste deel van de songs wordt bepaald door stuwende, groovy riffs die opgebouwd worden vanuit het meesterlijke drumwerk van Martin Lopez, die voor de oprichting van de groep nog achter de drumkit zat bij onder meer Amon Amarth en Opeth. Daarnaast zijn ook de charismatische vocals van Joël Ekelöf en de soms ietwat aparte stijl, met blues-invloeden, van gitarist Cody Lee Ford meebepalend voor de sound van de groep. Dat de band het ook op het podium erg goed doet, konden we nog vaststellen bij hun passage op Graspop Metal Meeting eerder dit jaar.

Nog een kenmerk sinds Lykaia is, dat vanaf dan alle album- en songtitels uit slechts één woord bestaan. Dat is dus ook weer zo op het nieuwe album. Net als bij voorganger, Imperial uit 2021, komt ook bij Memorial de cover art nogal verontrustend over. Bij Imperial was dat een dreigende slang, en bij het nieuwe schijfje worden we geconfronteerd met twee gasmaskers die onderling verbonden zijn door een kloppend hart. De tekst van de titeltrack, die eerder al als single werd uitgebracht, handelt over de complete zinloosheid van oorlogsgeweld en de vaak blijvende consequenties voor degenen die ermee te maken krijgen. Memorial verscheen op 1 september bij het label Silver Lining Music.

Een punt van kritiek waarmee Soen toch wel eens geconfronteerd wordt is dat ze wat te gemakkelijk binnen hun zelfgecreëerde comfortzone blijven. Dat klopt misschien wel gedeeltelijk, maar zelfs dan is de band nog mijlenver verwijderd van de talloze andere acts die ongegeneerd steeds zichzelf maar blijven herhalen, want dat is bij Soen vooralsnog zeker niet het geval. Een aanzienlijk deel van het nieuwe songmateriaal is opgetrokken uit tracks die van start gaan met stevige, groovy riffs, wat later overgaan in een rustigere passage, om vervolgens op een energieke manier weer te eindigen. Het is een formule die voor deze groep uitstekend werkt, en die hun in staat stelt om telkens weer agressie, melancholie en andere emoties met elkaar af te wisselen. Tot deze categorie van songs behoren onder meer ijzersterke tracks zoals opener Sincere, en de vooraf reeds uitgebrachte singles, Unbreakable, Memorial en Violence.  Fortress is het enige nummer waarbij het gaspedaal gedurende de ganse song wordt ingeduwd. Het schijfje heeft ook drie ballads die allen echter van een andere signatuur zijn. De eerste ballad die we tegenkomen is Hollowed, waarbij Joël Ekelöf een duet aangaat met de Italiaanse zangeres Elisa Toffoli. Het levert één van de mooiste songs van het album op. Tragedian is dan weer eerder een bluesy ballad, die zowel qua opzet als qua gitaarwerk wel wat aan wijlen Gary Moore doet denken. Alweer een schitterende track die bewijst dat Soen met verschillende muziekstijlen overweg kan. De laatste ballad, en tevens de afsluiter van het plaatje, is Vitals. Deze song heeft wat psychedelische invloeden, en dat niet in het minst door het enigszins David Gilmour-achtige gitaarwerk dat Cody Lee Ford hier laat horen.

Met hun inmiddels zesde full-album maakt Soen alweer heel wat indruk. Met een voortdurende afwisseling van donkere, heavy passages, mooie melancholie, bijzonder knap gitaarwerk en nu en dan diepe bluesinvloeden blijft deze band rond Martin Lopez en Joël Ekelöf toch nog altijd voldoende verrassen. Het kan nu nog enkel een kwestie van tijd zijn vooraleer we de band te zien zullen krijgen in onze grotere zalen en op de grotere podia van de festivals.