Skálmöld - Ýdalir

De IJslandse vikingmetalband Skálmöld begon in 2009 nog als een hobbyprojectje maar werd al snel een volwaardige band. In 2019, een jaar na de release van hun vijfde album Sorgir, werd de tiende verjaardag van de band gevierd met opnames voor hun tweede live-album. In coronajaar 2020 kondigde het zestal uit IJsland aan dat de band een pauze van onbepaalde duur nam. 

Die aankondiging had het begin van het einde kunnen zijn voor Skálmöld. De band had aan een hels tempo zowat al zijn hoofddoelen afgevinkt, met vijf goed ontvangen albums en twee live-albums, succesvolle tournees en kunnen spelen op de grootste metalfestivals (Wacken, Graspop, …). Misschien was het moeilijk om gemotiveerd te blijven en om nieuwe doelen te vinden of misschien waren de bandleden wat uitgekeken op elkaar. Wat niet onlogisch zou zijn voor een band waarvan de samenstelling niet wijzigde sinds het eerste jaar van de oprichting. Wat wellicht ook meespeelde: het onvermogen om zo groot en zo populair te worden als genregenoot Amon Amarth, een frustratie die onderhuids bij heel wat vikingmetalbands leeft. 

Eind 2022 werd de pauze onderbroken voor een Europese tournee als support van Finntroll, die hen onder meer naar de inmiddels opgedoekte Biebob in Vosselaar bracht. Deze zomer kwam er dan eindelijk nog meer geruststellend nieuws voor de fans: er is een nieuw album en Skálmöld stond alweer te blinken op de affiche van Wacken en SummerBreeze. En ook: de band heeft nog steeds dezelfde bezetting als altijd en aan de sound en aan de inhoud van de lyrics (in het IJslands) werd maar weinig veranderd. 

Ýdalir is als zesde album toch meer geworden dan business as usual. De riffs en de samenzang getuigen van een soort energie en gretigheid die je doorgaans bij debuterende bands aantreft. De pauze in het opnemen en touren heeft Skálmöld blijkbaar deugd gedaan. De muziek is nog steeds meer death- dan folkmetal, wat moeilijk anders kan met drie gitaristen, al zijn er een paar welgekomen uitzonderingen.

Verðandi loopt over van de folkelementen, waarbij onder meer de traditionele oboe (een soort hobo) een plaats krijgt. Ook album-afsluiter Ullur is een leuke, lange trip op melodische folkmetal. Voorts vind je veel agressieve riffs en snelle, nerveuze ritmes op dit album, maar dat is dan ook zowat de klassieke sound van deze band. 

Op Níðhöggur doet er een klassiek geschoolde IJslandse zanger mee en dat is verfrissend. Nog meer cleane vocalen horen we op Skuld. Alle koortjes en cleane zang werken goed als tegengewicht voor de diepe en vaak monotone grunt van Björgvin. 

Voor het artwork van Ýdalir deed de band opnieuw een beroep op de dezelfde artiest als voor hun tweede en derde album en dat is dan ook een aanwijzing voor wat Skálmöld voor ogen had toen ze dit album schreven en opnamen: een klassiek Skálmöld-album. Puur en onversneden. Geen commerciële toegevingen, geen experimenten, geen stijlbreuken, … Je weet wat je in huis haalt als je het nieuwe album van Skálmöld koopt. Misschien wat voorspelbaar, maar altijd heel degelijk en met veel passie gebracht.