Samenvatting
Recensie door voorzitter op 23/08/2023- Uitgebracht door Eigen Beheer
- Metalfans score85
Belgische bands leveren topkwaliteit in allerlei genres. Hoewel we misschien niet bekendstaan als de grootste leverancier van degelijke bands in sleaze en hardrock, hebben we toch een paar uitzonderlijke bands. Mr Myst laat op 7 Deadly Sins horen dat ook in sleaze en hardrock kwaliteit een verschil kan maken. Topsongs, topmuzikanten en prima opnames.
Pluspunten
- Knappe productie en mix
- In een genre waarvan je denkt dat alles al eens is gedaan, krijg je hier enkele leuke verrassingen
- Internationale allure
Minpunten
- Met een andere volgorde van de nummers had dit album misschien nog sterker geklonken
- De albumtitel maakt verwachtingen los die niet ingewilligd worden met de lyrics van de nummers
Mr Myst is met 7 Deadly Sins aan zijn tweede full album toe. De 9 nummers van deze Oostendse sleazy hardrockband zijn catchy en snedig en het gemiddelde tempo ligt best hoog. Dit is gesneden koek voor fans van Big Red Fire Truck, Crazy Lixx en WildHeart.
Het album start op Spiritus Sancte met een wat klassiek guur onweer als intro, met een paar donderslagen. Dan neemt een metronoom het over een daarna volgt nog wat Latijn. De intro loopt door in Ghosts, een heel vlotte, aangename hardrocktrack met heerlijke cleane vocalen, agressieve koortjes en een knappe gitaarsolo. Als visitekaartje voor dit album is dit nummer meer dan geschikt. Er zitten misschien zuinig wat synths verstopt in de mix. Degelijke lyrics ook op dit nummer.
Dezelfde lofbetuigingen gaan op voor 7 Deadly Sins, de titeltrack en de eerste single van het album, en voor Breakdown. Mr Myst klinkt gretig en lijkt tegelijk terug te vallen op jaren van ervaring. De single heeft bovendien een uitstekende mix en productie.
This Is What Women Do is nog zo’n nummer dat je onmiddellijk kan meebrullen. In de tekst passeren wel een paar clichés uit de pre-woke-wereld, maar dat kan dit genre voorlopig wel hebben. De link tussen de Gregoriaanse gezangen in de intro en de rest van het nummer ontgaat mij, maar het stoort ook niet.
Eén van de hoogtepunten op dit album is Goodbye My Friend, een duet van Mr Myst-zanger JSD met Piet Overstijns van Dyscordia. De twee zangers tillen deze hartverscheurende powerballad naar een hoog niveau en de gitaarsolo’s zijn al net zo epic. Hoe in de outro de hoge vocale uithaal in de gitaarsound blendt, dat is fantastisch. Dit nummer krijgt een royale 8 minuten toegemeten en verveelt voor geen seconde.
Maniac was een synthpophit van Michael Sembello voor de film Flashdance in 1983. Mr Myst verving de synths hier door gitaren en dat werkt wonderwel. In de live shows van Mr Myst zal dit het bommetje zijn dat de zaal doet ontploffen.
Jack D en Vanity zijn zeker geen vullers, maar halen niet hetzelfde niveau van Goodbye My Friend en Maniac. Het zijn wel nog steeds heel degelijke sleazy hardrock nummers. Op het einde van Vanity krijgt zanger JSD nog vocaal weerwerk van gitarist Atticus Myst en ook dat levert een mooi duelletje op. Met hun verschillende klankkleur levert dat iets moois op.