Crypta - Shades Of Sorrow

Bij Braziliaanse muziek denken we meestal vooral aan zwoele samba en bossa nova, maar er is dus ook wel een bloeiende metalscène aanwezig in het Zuid-Amerikaanse land. Die ontstond al vroeg in de jaren 80 van de vorige eeuw met de oprichting van Sepultura, één van de pionier bands van het thrashmetal genre. Onlangs namen de gebroeders Max en Igor Cavalera (twee leden uit de originele line-up) met hun huidige band Cavalera Conspiracy het debuutalbum Morbid Visions volledig opnieuw op, en bij het beluisteren ervan was het opnieuw toch even schrikken hoezeer Sepultura destijds reeds de extremen opzocht. Ondertussen zijn er natuurlijk heel wat Braziliaanse metalbands bijgekomen, en het valt daarbij op dat het in vele gevallen om snoeiharde en zeer agressieve muziek gaat.

Ook de Braziliaanse dames lieten zich inmiddels niet onbetuigd, en in de categorie van formaties met een volledig vrouwelijke bezetting is Nervosa ongetwijfeld de vaandeldrager. Sinds de oprichting van Nervosa bracht deze groep vier albums uit die allemaal lieten horen dat deze band een en ander in haar mars heeft. In 2019 verlieten frontvrouw Fernanda Lira (zang en bas) en drumster Luana Dametto de band en richtten ze samen met gitaristes Taina Bergamashi en Sonia Anubis de nieuwe band Crypta op. Sonia Anubis verliet in 2022 de groep en werd daarbij vervangen door Jessica Falchi.

Zowel Nervosa als Crypta zijn afkomstig uit de miljoenenstad Sao Paulo, en beide richten ze zich op een genre dat de grenzen opzoekt tussen thrash- en deathmetal. Crypta debuteerde in juni 2021 met het album Echoes Of The Soul, dat overwegend erg goed werd ontvangen. Nu, een goeie twee jaar later, kunnen we kennismaken met de opvolger, Shades Of Sorrow, die net als zijn voorganger werd uitgebracht bij het label Napalm Records.

Shades Of Sorrow telt dertien tracks met een totale speelduur van bijna 52 minuten. Het is dan ook handig dat het plaatje over wat extra structuur beschikt, en dat krijgen we in de vorm van drie rustige, instrumentale tracks die doorheen het schijfje netjes verdeeld werden. Eén daarvan is Aftermath waarmee het album van start gaat. Vervolgens gaan alle remmen los en krijgen we een band te horen die werkelijk tot het uiterste gaat om hun fans te plezieren. Na vijf songs waarop er volop gevlamd en gebeukt wordt komen we bij het rustige intermezzo The Limbo, dat een ideaal moment vormt om even tot rust te komen. De tweede helft van de tracklist bevat de beste songs van het album, vooral dan Trial Of Traitors en Lord Of Ruins, maar ook Poisonous Apathy en The Outsider bewijzen dat de groep er sinds hun debuut stevig op vooruitgegaan is. Het album sluit af met The Closure, net als de opener een rustig, instrumentaal nummer. De productie van het album is erg goed, al had het, overigens puik uitgevoerde drumwerk, toch wel wat beter in de mix mogen zitten. Een ander minpuntje vind ik de afwisselend schreeuwende en gruntende vocals van Fernanda Lira, die na enige tijd toch wat te eentonig overkomen. De sterkste troef in de line-up is de gitaartandem Taina Bergamachi / Jessica Falchi, die de songs steeds voorziet van de juiste agressie of dreiging, net zoals bijvoorbeeld Jeff Hanneman en Kerry King dat destijds bij Slayer deden.  

Voor mij persoonlijk heeft Nervosa nog steeds een streepje voor op hun stadsgenoten van Crypta, zeker nu blijkt dat de vooruitgeschoven singles van het nieuw aankomende Nervosa album (release eind september) zeer veelbelovend klinken. Maar dat deze dames nu echt wel de hete adem van Crypta in hun nek zullen gaan voelen is iets waarvan we echt wel zeker kunnen zijn.