Samenvatting
Recensie door metal4ever op 19/07/2023- Uitgebracht door Music For Nations
- Metalfans score70
De nieuwere lichting van bands die hun inspiratie vooral zoeken in de traditionele, Britse metal uit de jaren 80 klinkt zeker niet allemaal even opwindend. Dat blijkt zeker ook uit het nieuwe, derde album van The Raven Age, dat nogal braaf verder borduurt op de ingeslagen weg en daarbij elke nieuwe invalshoek angstvallig vermijdt.
Pluspunten
- Op de performance en de composities valt weinig aan te merken
Minpunten
- Zonder de familiale band met Steve Harris van Iron Maiden zou The Raven Age een eerder modale Britse metalband zijn
- Het ontbreekt de meeste songs aan durf en catchy refreinen
Op 13 juli laatstleden zag ik Iron Maiden nog eens aan het werk in een uitverkocht Sportpaleis te Antwerpen, en daarbij was als support act The Raven Age van de partij. Beide bands zijn afkomstig uit Londen, maar een nog veel belangrijkere link is van familiale aard, want The Raven Age gitarist en oprichter George Harris is tevens de zoon van niemand minder dan Steve Harris, bassist en bandleider bij Iron Maiden. Zoiets schept natuurlijk privileges en The Raven Age kreeg dan ook een royale playtime van vijftig minuten aangeboden. Desondanks slaagde de band er niet in om mij ook maar één moment echt te overtuigen, want ook de songs die afkomstig zijn van hun nieuwe, inmiddels derde album, Blood Omen, zijn niet van die aard dat ze echt blijven hangen.
The Raven Age werd opgericht in 2009 en debuteerde in 2014 met een titelloze EP. Drie jaar later kwam dan het debuutalbum Darkness Will Rise uit dat niet bepaald veelbelovend klonk. Het was duidelijk dat de groep nog op zoek was naar een eigen geluid, en daarbij een beetje vruchteloos ideeën sprokkelde bij een aantal traditionele bands van Britse bodem zoals Angel Witch, Praying Mantis en natuurlijk ook wel Iron Maiden. Gelukkig was de opvolger van dit debuutalbum, Conspiracy uit 2017, een heel stuk beter, alhoewel ook hier het aantal sterke nummers eerder beperkt was. Sinds 7 juli is er nu Blood Omen, het derde schijfje van de band en ik was erg benieuwd of de groep de vooruitgang die er sinds Conspiracy was gemaakt verder heeft kunnen doortrekken.
Het valt nogal eens voor dat een derde album van een band een echte mijlpaal betekent, maar dat is hier zeker niet het geval. Persoonlijk vind ik dat er met Blood Omen zelfs een stapje terug wordt gezet tegenover Conspiracy, en dat zou toch zeker niet zo mogen zijn. De vooruitgeschoven singles, Parasite en Forgive And Forget, zijn dan wel allebei sterke songs, maar dat neemt echter niet weg dat de overige zeven tracks niet echt beklijven. Dat ligt eigenlijk niet eens zo sterk aan de composities of de uitvoering van de songs. De zang van Matt James voldoet zonder meer en dat is ook het geval voor het gitaarwerk van George Harris en Tommy Gentry. Er valt ook niets aan te merken op de ritmesectie (Jai Patel op drums en Matt Cox aan de bas), maar in z'n geheel schiet de band net dat tikkeltje tekort om het eerder modale niveau te overstijgen.
The Journey is vrij sterk van compositie, met Nostradamus wordt er enigszins in de voetsporen van Iron Maiden getreden en afsluiter Tears Of Stone heeft zelfs wat epische uitstraling, maar toch zijn dat allemaal tracks die snel weer vergeten worden. Ik weet dan ook vrijwel zeker dat Blood Omen een plaat is die ik niet veel meer zal beluisteren, en de voornaamste oorzaak daarvan is een gebrek aan echte groove en memorabele refreinen. Naar mijn mening teert het ontluikende succes van The Raven Age wat teveel op de familiale band tussen George en Steve Harris. Dat is op zich natuurlijk niet verkeerd, maar ik heb toch stellig de indruk dat zonder die Harris-link The Raven Age eerder zou doorgaan voor een modale Britse heavymetalband. Dat bleek dus nog het meest met het toch nogal matige optreden van de band, want op het podium sta je er natuurlijk alleen voor. En wat Iron Maiden betreft, die speelden die avond zoals steeds weer de sterren van de hemel.