Immortal - War Against All

In 2015 scheidden de wegen van de twee belangrijkste Immortal leden zich definitief, toen zanger/gitarist Abbath de groep verliet en zijn eigen gelijknamige band oprichtte, terwijl Demonaz, samen met drummer Horgh en bassist Apollyon, verder gingen met Immortal. Deze Noorse blackmetalband werd in 1991 opgericht, maar hun geschiedenis is er toch vooral één van vallen en opstaan. Zo werd de band in 2003 tijdelijk on hold gezet, en kampte gitarist Demonaz jarenlang met een zware peesontsteking die hem ervan weerhield zijn instrument te kunnen bespelen. All Shall Fall, het laatste studioalbum met Abbath en Demonaz samen in de line-up dateert uit 2010. Na de split volgde in 2018 Northern Chaos Gods, en nu is er dus het fonkelnieuwe album War Against All, het tweede zonder Abbath.

Ik zag Immortal tot nu toe éénmaal live aan het werk, als headliner van het Alcatraz festival in 2012, dat toen nog een indoor ééndagsfestival was in de Brielpoort in Deinze. Het was een gloeiend hete dag, in de zaal was het nog broeieriger dan buiten en de heren van Immortal stonden daar op het podium af te zien in hun lederen outfit en met hun onvermijdelijke corpsepaint. Enerzijds is het natuurlijk bewonderenswaardig dat die mannen trouw zweren aan hun onafscheidelijke outfit, maar tegelijk is het toch ook wat hilarisch. Het optreden zelf was trouwens één van de slechtste die ik ooit heb meegemaakt, want het was zo goed als onmogelijk om de songs van elkaar te onderscheiden.

Op hun nieuwe plaat, War Against All, die sinds 26 mei verkrijgbaar is, is het geluid gelukkig wel uitstekend. Het schijfje trapt af met de titeltrack, gevolgd door Thunders Of Darkness. Beide songs zijn rauwe, op hoge snelheid gespeelde nummers die jammer genoeg vooral opvallen door een gebrek aan visie en inspiratie. Wel goed vind ik de mid-tempo track Wargod, waarbij de dominante dubbele basdrums de kracht van de song bepaald. Ook het galopperende No Sun is nog wel best goed, maar daarmee hebben we de twee beste nummers van het album helaas wel gehad. In tegenstelling tot gelijkaardige bands zoals Mayhem, Gorgoroth en Darkthrone heeft Immortal zich nooit specifiek ingelaten met satanisme. De leefwereld van deze band is die van het diepe noorden met zijn meedogenloze, woeste goden waar zelfs het flauwste straaltje zon geen enkele kans maakt. Dat blijkt nog maar eens uit de lyrics van bijvoorbeeld Return To Cold: No sun at horizon- Cold stars hold the sky-Silence of the gods-No light at the end of the day; het is een willekeurig citaat uit die song, maar het had net zo goed uit om het even welke andere track kunnen komen. En zo zit er in zowel de muziek als in de teksten van Immortal toch erg weinig diversiteit. Die nodige afwisseling komt er dan toch nog een beetje aan met Nordlandhir, de meest opvallende track van het album. Niet alleen heeft deze song een speelduur van ruim zeven minuten, maar het is tevens ook een volledig instrumentaal nummer. Toch is ook Nordlandhir op compositorisch vlak zeker geen hoogvlieger, want daarvoor ontbreekt het ook hier aan lef en zijn ook hier verrassingen uit den boze. Ook het volgende Immortal valt eerder tegen. Een song die naar de band zelf vernoemd is, zou toch het equivalent moeten zijn van een echte hymne, maar dat is hier allerminst het geval. Het schijfje eindigt met Blashyrkh My Throne, dat door de vrij sterke opbouw toch nog één van de betere tracks van het album vertegenwoordigt. 

War Against All is een plaat die op verschillende vlakken wat te kort schiet. Met het feit dat Demonaz zijn zelfgecreëerde mythologie van Blashkyrkh, het bevroren koninkrijk dat uiteindelijk alles en iedereen zal overheersen, verderzet, is natuurlijk niets mis, maar op muzikaal vlak wordt het nu toch eindelijk eens tijd om een aantal extra registers te gaan opentrekken.