Sirenia - 1977

Het Noorse Sirenia is één van de talrijke symfonische metalbands die ervoor kiest om een wat meer lichtvoetig pad te bewandelen, met stevige invloeden uit de synth- en elektropop uit de jaren 80 en 90 van de vorige eeuw. Dat bleek ook nog eens op hun laatste studioalbum, Riddles, Ruins And Revelations uit 2021, maar desondanks houdt de globale sound van de groep toch vrij goed stand. De opvolger van dit album, die de titel 1977 meekreeg, werd op 26 mei aan de wereld voorgesteld en bevestigt deze trend volledig.

Voor de geschiedenis van Sirenia moeten we even terug naar de tweede helft van de jaren 90, toen onder leiding van multi-instrumentalist en songschrijver Morten Veland de band Tristania werd opgericht, die zich voornamelijk op symfonische gothic metal richtte. De band bracht gedurende de eerste jaren van hun bestaan een aantal zeer significante albums uit waaronder Widow's Weeds (1998) en Beyond The Veil (1999). Door onderlinge meningsverschillen verliet Veland in het jaar 2000 de groep en Tristania haalde nadien nooit meer hetzelfde niveau als voorheen en splitte uiteindelijk in 2022. Morten Veland zelf bracht in 2001 zijn ervaring en expertise mee naar de nieuw opgerichte formatie Sirenia. Deze groep is met de Française Emmanuelle Zoldan reeds aan hun vierde frontzangeres toe, en 1977 is het vierde album met haar aan de microfoon op een totaal van elf studioplaten die de groep tot hiertoe voortbracht.

Het nieuwe schijfje gaat nogal ontgoochelend van start met Deadlight, dat naar mijn smaak wat teveel verzuipt in de elektropop-invloeden, en waarvan het refrein te vaak herhaald wordt. Vervolgens drijven de songs Wintry Heart en Nomadic het tempo fors op, en beiden klinken beduidend beter dan de openingstrack, hoewel ze me ook niet volledig kunnen overtuigen. Het is pas na het opnieuw wat te elektro-getinte The Setting Darkness dat het beste niveau van de band bereikt wordt, te beginnen met Fading To The Deepest Black, dat aanvangt met blastbeats en een vleugje blackmetal, en daarnaast nog sfeervolle zang van Veland laat horen. Dopamine is een nummer met veel groove en een perfect evenwicht tussen de popinvloeden en de meer traditionele stijl van de groep. Ook Delirium behoort tot de hoogtepunten van dit plaatje en is de enige song waarin de harsh vocals van Veland aan bod komen, als aanvulling op de leadzang van Emmanuelle Zoldan. Jammer genoeg sluit het album af zoals het van start ging, namelijk met een valse noot. Net als bij het vorige album (daar was het Voyage, Voayage van Desireless) koos men als afsluiter voor een cover, waarvoor men deze keer teruggreep naar het liedje Twist In My Sobriety van Tanita Tikaram. Dat was eind de jaren 80 een grote hit die het vooral goed deed bij bijvoorbeeld luisteraars van Studio Brussel en op chirofuiven en dergelijke, maar of zoiets ook de gemiddelde metalhead zal kunnen bekoren is nog maar zeer de vraag. 

Hetgeen me toch wat stoort aan dit nieuwe Sirenia-album is het onevenwicht tussen de eerste helft van de tracklist en de beduidend betere tweede helft, maar globaal gezien is 1977 toch zeker geen slechte plaat. Als slot wil ik toch ook nog eens de sterke performance van bandleider Morten Veland (en dan in het bijzonder het altijd boeiende gitaarwerk) en de zang van frontzangeres Emmanelle Zoldan benadrukken, want zij zijn zonder meer opnieuw de sterkhouders op dit album.

Huidige Line-Up

Emmanuelle Zoldan: leadzang
Morten Veland: zang, gitaar, basgitaar, keyboards
Nick Courbaron: gitaar
Michael Brush: drums

Luistertips: Fading To The Deepest Black; Dopamine; Delirium