Kamelot - The Awakening

Oppervlakkig genomen zou je geneigd kunnen zijn om de Amerikaanse band Kamelot onder te brengen in hetzelfde rijtje van bands zoals bijvoorbeeld Sonata Arctica of Stratovarius. Dat zijn echter formaties die op technisch vlak wel sterk staan, maar slechts zelden met echt memorabele tracks voor de dag komen, en dus vergelijk ik Kamelot persoonlijk liever met bijvoorbeeld Evergrey of Epica. Het nieuwe album van Kamelot, The Awakening, is een aaneenschakeling van sterke songs, die bovendien ook nog eens voldoende van elkaar verschillen. Tussen de release van het vorige schijfje, The Shadow Theory, en het nieuwe plaatje zit een tijdsverloop van vijf jaar, waarin dus ook de ganse 'corona-periode' overbrugd werd. Die coronatijd heeft de muziekindustrie uiteraard geen deugd gedaan, maar wel kan, althans naar mijn mening, gezegd worden dat er door die omstandigheden heel wat bands wat meer creativiteit aan de dag hebben gelegd dan gewoonlijk. Dat is natuurlijk het logische gevolg van het feit dat de gemiddelde band heel wat meer tijd kon besteden aan het complete proces van het tot stand brengen van een album, terwijl ze in een normale situatie diezelfde tijd moeten verdelen tussen dat en het jachtige tourleven. The Awakening is duidelijk een album waarvan de songs lang genoeg hebben kunnen rijpen vooraleer ze definitief op plaat werden gezet. Het is niet dat er zoveel verschil is tussen dit nieuwe schijfje en de voorgaande, maar een aantal factoren heeft ervoor gezorgd dat  The Awakening een topper zal gaan worden in het toch al rijke repertoire van deze band. Allereerst is er de inbreng van zanger Tommy Karevik, die in 2012 de plaats innam van zijn charismatische voorganger Roy Kahn. Nooit eerder zat zijn zang zo perfect verankerd in het totaalgeluid van de groep, dat verder toch vooral bepaald wordt door de kamerbrede gitaarsound. De composities van de tracks hebben nog wat meer diepgang meegekregen dan voorheen, en het gebruik van de keyboards, een occasionele viool of cello en wat koortjes gebeurt steeds met een perfect gevoel voor timing, waarbij de rol van geluidskunstenaar Jacob Hansen zeker niet te onderschatten valt. The Awakening is het dertiende studioalbum van de band en werd op 17 maart door Napalm Records uitgebracht 

Na een aperitiefje, in de vorm van het intro Overture, gaan we van start met The Great Divide, dat al meteen één van de beste Kamelot-songs in jaren blijkt te zijn. Ook het emotioneel geladen Eventide klinkt erg overtuigend, en met de single One More Flag In The Ground konden we reeds in januari kennis maken. Toch zijn we daarna pas aan het beste deel van het schijfje gekomen, want Opus Of The Night (Ghost Requiem) is werkelijk adembenemend mooi, en dat niet in het minst door de toevoeging van ijle vrouwelijke zang, koortjes en een korte cello-partij (uitgevoerd door celliste Tina Guo als gastmuzikante), waarbij ik een zeker kippenvelgevoel niet langer kan bedwingen. Dat laatste gebeurt nog een keer tijden het rustige, door Keltische folk geïnspireerde, Midsummer's Eve, waarop diezelfde Tina Guo haar cello nog eens mocht laten horen. De volgende up-tempo tracks, Bloodmoon en Nightsky vallen misschien iets minder op in deze tracklist, maar zijn kwalitatief nog steeds superieur aan de vele mainstream die we dit jaar tot dusver hebben te horen gekregen. The Looking Glass vormt, wat mij betreft, het derde en laatste hoogtepunt van dit album. Wat is het hierbij alweer genieten van de uitmuntende zang van Tommy Karevnik en het spannende samenspel tussen gitaren en keyboards. Met New Babylon barst de bombast volledig los. Voor deze song werden Epica zangeres Simone Simons en Ad Infinitum zangeres Melissa Bonny, die hier voor de grunts zorgde, uitgenodigd. Van deze laatste mogen we binnenkort nog heel wat meer werk verwachten, want nog deze maand verschijnt het derde album van Ad Infinitum en in mei wordt het debuutschijfje van haar nieuwe band The Dark Side Of The Moon uitgebracht. De ballad Willow is dan weer een mooie, maar ook wel eerder voorspelbare ballad, en My Pantheon (Forevermore) is opgebouwd uit zeer heftige, maar ook rustiger passages en is het laatste reguliere nummer alvorens het outro Ephemera het schijfje mag afsluiten.

Voor mij is het duidelijk dat Kamelot met The Awakening één van hun beste albums ooit heeft uitgebracht. Dat is dan vooral dankzij de diversiteit van de songs en het waanzinnig mooie geluid dat deze tracks werd toebedeeld. Bovendien mogen ook de lyrics zoals steeds gezien worden, want ook op dat vlak kan de band meedingen met de absolute top in het genre van de symfonische powermetal.

Luistertips: Opus Of The Night (Ghost Requiem), Midsummer's Eve, The Looking Glass

Huidige line-up Kamelot:

Tommy Karevik leadzang 
Thomas Youngblood: gitaar 
Sean Tibbets: basgitaar 
Oliver Palotai: keyboards 
Alex Landenburg: drums