Delain - Dark Waters

Menig Delain fan zal zich zo'n twee jaar geleden hebben afgevraagd of er voor deze groep nog wel een toekomst was weggelegd, nadat frontzangeres Charlotte Wessels en nog enkele ander leden de band hadden verlaten. Het antwoord op deze vraag kennen we nu en het is een volmondig 'ja'. Het zal geen eenvoudige opdracht zijn geweest om een vervanger voor Charlotte Wessels te vinden, want zij heeft toch zowat alles mee: goede looks, een sterk charisma en een prima zangstem. Bovendien was het eigenlijk enkel nog bandleider en keyboardplayer Martijn Westerholt die uit de vorige line-up overbleef, en hij moest dus ook op zoek naar een nieuwe gitarist, bassist en drummer. Hij is er echter de man niet naar om bij de pakken te blijven zitten en in augustus van vorig jaar kondigde hij dan ook de nieuwe line-up van Delain aan. Daarbij werd de nu tweeëndertig jarige Roemeense Diana Leah als nieuwe zangeres voorgesteld, en bleek ook dat twee oudgedienden, namelijk  gitarist Ronald Landa en drummer Sander Zoer, terug in de band waren opgenomen. Dat het met deze nieuwe bezetting wel goed ging komen, bleek al snel uit de singles die aan de release van het nieuwe album vooraf gingen. Dat nieuwe schijfje kreeg de titel Dark Waters mee en verscheen op 7 februari bij het label Napalm Records.

Fans van female fronted metal en bij uitbreiding van symfonische metal hebben de laatste weken nog niet veel te klagen gehad. We hadden gedurende dit nog prille jaar al nieuwe releases van onder meer Beyond The Black, Elusion, Dark Sarah en Xandria, en nu komt daar nog de nieuwe Delain bovenop. Toch lijkt het genre ook wel een beetje in het slop te zitten. Iets teveel van de albums die de afgelopen maanden werden uitgebracht neigen nogal naar gemakzucht, of erger nog, naar symfonische metal met een lichtvoetig, commercieel karakter. Bij Delain gebeurt dat vooralsnog gelukkig niet. Ook op Dark Waters heeft Martijn Westerholt ervoor gezorgd dat de slinger niet teveel in de ene of de andere richting doorslaat, en wordt het evenwicht in de songs uitstekend in stand gehouden.

Het kwalitatieve zwaartepunt van Dark Waters bevindt zich voornamelijk in de tweede helft van de tracklist. De eerste vier songs, waaronder de single The Quest And The Curse, zijn allemaal best wel OK, maar tegelijkertijd ook weinig opzienbarend, en de semiballad Mirror Of Night is zelfs wat aan de flauwe kant. Daar komt verandering in vanaf track nummer vijf, Tainted Hearts, en vanaf dan gaat het op kwalitatief vlak in crescendo. Middenin deze track wordt de typische Delain sound aangevuld met donkere, klassiek-symfonische elementen. Dat gegeven wordt nog verder uitgebouwd tijdens The Cold, waarbij heerlijke koortjes en orkestrale melodieën de boventoon voeren. Dat Delain nog lang niet van plan is om ons gladde popmuziek voor te schotelen, mag blijken uit het nummer Moth To A Flame. Deze song is veruit de meest catchy en meezingbare van het album, maar het feit dat net op dit nummer de gitaren wat heftiger klinken, zorgt ervoor dat het geheel heavy genoeg blijft. Ook Queen Of Shadows, waarop Diana Leah de microfoon deelde met de Italiaanse zanger Paolo Ribaldini, is vol van bombast en krachtige melodieën. Diezelfde Ribaldini keert nog eens terug op de track Invictus, waarbij ook ex-Nightwish bassist/ vocalist Marco Hietala van de partij is. Samen zorgden ze voor de meest gotische song van het album. Invictus is, naar mijn gevoel, ook één van de hoogtepunten van dit plaatje, dat gepast afsluit met het sterke Underland.

Dark Waters is een geslaagde doorstart van een band waaraan ik eigenlijk geen moment heb getwijfeld. Ook in de hernieuwde line-up schitteren Martijn Westerholt en co met veelzijdige en krachtige symfonische metalsongs.