Schizophrenia - Chants Of The Abyss

Onze eigen Belgische metalscène is de laatste jaren aan een stevige opmars bezig, en één van de veelbelovende bands uit die nieuwe lichting is zeker ook het Antwerpse Schizophrenia. Deze groep ontstond in 2016 en debuteerde in 2020 met de EP Voices, die nog datzelfde jaar werd opgevolgd door het full album Recollections Of The Insane. De groep brengt een vrij traditionele cocktail van thrash- en deathmetal, en met in de line-up de twee gitaristen Romeo Promopoulos en Marty VK, zanger/ bassist Ricky Mandozzi en drummer Lorenzo Vissol heeft men zowat het meest klassieke type bezetting voor dit genre. Deze week lanceerde de band alweer een nieuw schijfje, dat de titel Chants Of The Abyss meekreeg, en onder eigen beheer werd uitgebracht. 

Chants Of The Abyss is een EP met covers en bestaat uit zes songs van bands die Schizophrenia sterk hebben geïnspireerd. Het siert de band dat ze daarbij niet enkel binnen hun eigen comfortzone van thrash- en deathmetal zijn gebleven, maar toch ook een paar zijwegen hebben bewandeld. Voor de hand liggende keuzes waren natuurlijk Slayer en Morbid Angel, en Exodus ook nog wel, maar de optie om ook Judas Priest, Misfits en GBH aan bod te laten komen is toch enigszins verrassend. 

We gaan van start met de Slayer song Necrophilac, afkomstig uit hun tweede album, Hell Awaits. De leegte die Slayer achterliet, toen de band er in 2019 mee ophield, is naar mijn gevoel nog steeds niet opgevuld, maar hetgeen Schizophrenia met deze cover laat horen moet toch zowat elke Slayer fan blij maken. De meedogenloze riffs uit dat nummer worden door onze landgenoten tot de laatste druppel venijn uitgeperst. Ook de legendarische deathmetal formatie Morbid Angel is eigenlijk al een tijdje eerder dood dan levend, maar ook hier benadert Schizophrenia's versie van het nummer Maze Of Torment de haast mathematische precisie waarmee deze Amerikaanse band te werk ging. Uit het repertoire van Judas Priest werd er gekozen voor Metal Meltdown, een track uit het album Painkiller. Om de herkenbaarheid toch nog voldoende te behouden werden er aan de grunts van Ricky Mandozzi ook wat hogere vocals toegevoegd. Met Strike Of The Beast snijdt Schizophrenia vervolgens een nummer van Exodus aan, en bewijst hiermee dat ze probleemloos het razendsnelle tempo van deze song aankunnen. Tot slot bevat de EP ook nog twee rasechte punkmetal tracks. Zowel Bullet als Race Against Time, respectievelijk afkomstig van de bands Misfits en GBH, klinken van nature uit licht chaotisch, maar werden door Schizophrenia verbouwd tot meer gedisciplineerde metalmonsters. De naam van de groep is, naar ik vermoed, vernoemd naar het tweede album van Sepultura, en in dat opzicht vind ik het een tikkeltje jammer dat er meteen ook niet gekozen werd voor een cover van deze Braziliaanse thrashmetal helden. Maar laat ons vooral niet beginnen zeuren over hetgeen er niet aan bod is gekomen, maar vooral erg tevreden zijn met wat we hier voorgeschoteld hebben gekregen, want dat is toch allemaal wel geweldig sterk.  Schizophrenia is dan ook een band waarvan we in de toekomst nog heel wat positiefs zullen horen, en dit epeetje is een erg leuk tussendoortje voor elke fan van thrash, death en punkmetal.