Katatonia - Sky Void Of Stars

Naar goede gewoonte ben ik gedurende de eerste weken van januari wat aan het grasduinen geweest in de talloze jaarlijstjes van beste metalalbums die werden gepubliceerd in diverse magazines en websites. Daarbij bleek Impera, het vijfde studioalbum van Ghost in het algemeen als winnaar uit de bus te komen. Deze Zweedse formatie is zo'n typisch voorbeeld waarbij de grote massa de gemiddelde mening van de internationale metalmedia en recensenten volgt. Ook hun landgenoten van Katatonia kunnen bij zowat elke nieuwe release rekenen op een stevig duwtje in de rug van het merendeel van de reviewers, maar dit vertaalt zich echter veel minder evenredig in succes bij het grote publiek. Katatonia is dan ook zeker geen groep van uiterlijk vertoon of spectaculaire uitspraken, en bovendien is de progmetal van deze band niet voor iedereen even toegankelijk.

Deze band rond de twee kernleden Anders Nyström en Jonas Renske begon aanvankelijk met een aanbod van deathmetal en gothic, en dat steeds met een progressieve benadering. Met name het tweede album van de groep, Brave Murder Day uit 1996, vormde een eerste mijlpaal, waarna de groep stelselmatig het deathmetalgehalte begon af te bouwen. Nog twee hoogtepunten in de discografie van Katatonia zijn wat mij betreft Viva Emptiness (2003) en Dead End Kings (2012). Beide albums zijn echte juweeltjes binnen het concept van deze groep: stevige melodieuze songs, met intelligente composities en met altijd wel een melancholische en progressieve ondertoon. Maar bij de laatste schijfjes valt het me op dat het niveau van het nieuwe songmateriaal toch stilaan wat achteruit gaat. De echt geniale songs worden schaarser, terwijl het aandeel van de onderling inwisselbare nummers steeds wat groter wordt, en dat is zeker ook van toepassing op dit nieuwe plaatje, Sky Void Of Stars, dat onlangs op het publiek werd losgelaten. Toch wordt ook dit album alweer volop de hemel ingeprezen, iets wat ik niet zo goed begrijp, want Sky Void Of Stars is toch vooral een schijfje met slechts één echt sterke track, en met een constant gebrek aan hoogspanning en echte scherpte. 

Die ene song die nog echt getuigt van het vakmanschap van het duo Renske/ Nyström is de ballad Impermanence, die in het tweede deel van de tracklist opduikt. Het is een sublieme track, waarop op ook Soen zanger Joel Ekelöf als gastzanger te horen is Zijn zang is zo compatibel met die van Jonas Renske, dat beiden niet zo gemakkelijk uit elkaar te halen zijn. Het zijn echter vooral de compositie van het nummer zelf en de schitterende gitaarsolo die de parel op de kroon vormen bij deze bijzonder mooie song. Daarnaast vind ik ook de tracks Austerity, Birds en het vrij toegankelijke Atrium nog wel best goede nummers, maar dat zijn dan ook allemaal vooruitgeschoven singles van het album. De overige zes songs catalogeer ik bij de door de band zelf gecreëerde mainstreamnummers, die allemaal erg inwisselbaar en dus totaal niet memorabel zijn. Luister maar eens een aantal keer na elkaar naar tracks als Opaline, Collosal Shade, Drab Moon en Sclera, en probeer je vervolgens de onderlinge verschillen te herinneren, veel kans dat het je niet lukt.

Sky Void Of Stars is zeker geen slecht plaatje, maar het feit dat het album ook nu weer overstelpt wordt met mateloos enthousiasme verwondert me toch wel een beetje. Wat mij betreft liggen de gouden jaren van Katatonia in het verleden, en het is af te wachten of deze Zweden ooit nog een plaat zullen uitbrengen die van begin tot einde echt knalt.