Samenvatting
Recensie door voorzitter op 28/01/2023- Uitgebracht door Eigen Beheer
- Metalfans score80
Killer staat dankzij deze Hellfire nog steeds op eenzame hoogte als het gaat over klassieke heavymetal. Als je maar één album van Killer zou kopen, laat het dan deze zijn.
Pluspunten
- De signature oldschool heavymetal-sound is alom tegenwoordig
- Een feest voor de liefhebbers van veel en lange gitaarsolo's
- De band heeft nog steeds een stevige drive
- De zang is niet de sterkste kant van deze band, maar ze kennen de beperkingen en maken er het beste van
Minpunten
- We missen soms een direct meezingbaar refrein
- Dit album biedt een echte overload aan songs, een geconcentreerde versie had beter geweest voor de beleving
De Belgische heavymetalband Killer werd opgericht in 1980. Een kniesoor zal zeggen dat voor deze band de klok is blijven stilstaan in dat oprichtingsjaar, maar daar gaan we even niet in mee. De songs op hun nieuwe album Hellfire klinken dan wel ‘classic’ of ‘oldschool’, niemand doet dat beter dan Killer. Hellfire is het achtste album van deze band die reeds heel wat wissels in de samenstelling en van label kende. Het vorige album, Monsters of Rock, dateert al van 2015.
Het album omvat 13 ‘gewone’ songs en 2 bonustracks. En dan krijg je er nog een Best Of bij, met 16 songs – waarvan er 3 heropgenomen werden: Backshooter, Secret Love en Blinded. Dat is meer dan een ‘hele boterham’, dat is een brood of twee.
Wat moeten we onthouden van deze release. Gitarist en zanger Shorty heeft met Killer al 43 jaren op de teller. Dat laat zich voelen. In de riffs valt dat minder op dan in het zingen, dat soms wat krampachtig aanvoelt. Hij was overigens altijd al een betere gitarist dan zanger. Maar het is net die ‘patine’ op de stembanden van Shorty die deze nieuwe songs een extra cachet geeft. Als je daar niet in meegaat, kan je vast ook niet genieten van de laatste albums van Arno, David Bowie of Johnny Cash. Maar in tegenstelling tot die grootheden zit Shorty – en bij uitbreiding, Killer – nog vol leven.
Wat krijgen we nu te horen op Hellfire. Lekker veel uptempo heavymetal in de traditie van Saxon en Iron Maiden, met een flinke drive en veel en lange gitaarsolo's. Bij de midtempo-songs gaan de referenties eerder naar een Motörhead (Different Worlds, From bad To Worse) of zelfs een ZZ Top (op Medicine Man). In A Dream Within A Dream is de obligate powerballad en dat is er eentje waar ze bij Scorpions jaloers op mogen zijn.
De beste nieuwe songs zijn titeltrack Hellfire, Trouble en Rat Race.
Deel twee, de Best Of, biedt alles wat je kan verwachten van een best of. Niemand zal zich storen aan de keuze van de songs. De drie heropgenomen songs zijn leuk, maar misschien ook niet zo interessant dat je alleen daarvoor dit album zou willen kopen. Er staan op dit deel nog wel oudere songs die baat zouden hebben bij een nieuwe opname.