Dark Sarah - Attack Of Orym

In 2012 verliet zangeres Heidi Parvianen de Finse band Amberian Dawn en richtte nog datzelfde jaar haar eigen groep Dark Sarah op. Qua stijl bleef ze hierbij trouw aan de symfonische metal, maar de songs van haar nieuwe band klonken wat robuuster en heaviër dan dat we bij Amberian Dawn gewoon waren. Dark Sarah leverde tot nu toe vier vrij aardige albums af met het laatste schijfje, Grim uit 2020, als voorlopig beste in het rijtje. Toegegeven, de score van 85 die ik bij de review van Grim meegaf, was zeker wel wat te hoog, want het feit dat ik dat album achteraf nog maar nauwelijks heb gedraaid, zegt wat dat betreft genoeg. Maar goed, het plaatje bevatte voornamelijk tracks met vrij sterke composities en een zeker episch gehalte, die samen een goed uitgekiend concept brachten. Toch stond het toen ook al in de sterren geschreven dat, indien de band het geweer niet eens van schouder zou wisselen, we een album zouden krijgen zoals nu met dit nieuwe schijfje het geval is. Het songmateriaal dat werd geschreven en opgenomen voor Attack Of Orym wordt gekenmerkt door een totaal gebrek aan inspiratie en is het resultaat van een band die erg routineus te werk gaat en op veilig speelt.

Attack Of Orym gaat van start met een obligaat intro, dat samen met de goed in elkaar zittende titeltrack en het nummer B.U.R.N. de enige echt relevante tracks op dit album zijn. Deze laatste song is, dankzij het sterke refrein en het gebruik van wat koorzang, episch genoeg om enige indruk te maken. Dat kan jammer genoeg niet gezegd worden van de overige zeven songs die allemaal met elkaar lijken te wedijveren om de twijfelachtige eer van onbenulligste track. Zowat alle composities lijden onder een  gebrek aan inspiratie, en in de uitvoering wordt de rol van gitarist Sam Salonen tot een minimum herleidt. Dat povere gitaarwerk is er mede de oorzaak van dat er geen goede connectie is tussen de immer pompeuze ritmesectie enerzijds, en de (te) dominante rol van de keyboards anderzijds. Voor het eerst viel me ook de zwakkere kant van zangeres Heidi Parvianen op. Ze zingt dan wel steeds hoog en zuiver maar tegelijkertijd klinkt het ook vaak wat te monotoon. Een vocaliste van het kaliber Floor Janssen (Nightwish) of Simone Simmons (Epica) is ze dan ook zeker niet. De single Invincible is zo'n voorbeeld waarbij het helemaal fout loopt. De song is geënt op een ritme dat aan disco doet denken, en de filmische inslag die voor de band altijd al typerend was, lijkt hier ingenomen te zijn door flauwe Disney-achtige tunes. Warning Sign is van hetzelfde laken een pak, en Goth Disco (alleen die titel doet me al huiveren) neigt naar kitscherige musical. Maar het absolute dieptepunt wordt bereikt met Delirium, dat een refreintje heeft dat zelfs de dames van K3 nog te kneuterig zouden vinden. Ook de drie resterende songs zijn zo afstompend dat je niet anders kan dan je gedachten te laten afdwalen naar zaken die boeiender zijn dan het beluisteren van deze doffe ellende. Attack Of Orym is dan ook een schijfje om snel te vergeten.