Elusion - The Fundamental Paradox

Nadat hun vorige album Singularity bij Art Gates Records uitkwam, brengt de Belgische symfonische metalband Elusion het nieuwe album The Fundamental Paradox in eigen beheer uit. Maar besluit daaruit vooral niet dat deze band een stap terug zet of dat de lat lager werd gelegd. Integendeel, de ambitie spat af van deze negen tracks.

Bij Singularity was Elusion nog met vijf, bij The Fundamental Paradox zijn ze nog met drie. Ex-lid Stijn Van Peborgh komt wel nog langs voor een solo op Acrimonious. Op dit album trekt band-oprichter Domingo Smets (vroeger bij Ancient Rites, Gracefallen en Agathocles) het laken nog meer naar zich toe. Daar is niets verkeerd mee. Hij heeft genoeg talenten om die taak te dragen. 

Het trio stond er overigens niet alleen voor. Joeri Herregat van Shrine of August en Endtime Oddessey kwam langs om bas te spelen op één van de nummers en voor backing vocals kon Elusion rekenen op o.m. Caro Brecht van Meridian4 en Nederlander Tom De Wit. Misschien een beetje jammer dat die wat onherkenbaar in het koortje zitten, want die twee kunnen meer bijdragen dan dat. Ongeveer dezelfde opmerking geldt voor stemacteur Thomas Cordie op Adversity. Als je er een echte stemacteur bijhaalt, doe het dan voor meer dan een paar zinnen. Maar dat gaat dan al over bijkomstigheden. Er is overigens niets mis met een band die de spotlight graag op zichzelf houdt.

Denk bij de symfonische metal van Elusion niet meteen aan Within Temptation en Nightwish, maar eerder aan Beyond The Black, Ad Infinitum, Leaves’ Eyes en ReVamp. De gothic elementen van die eerst vernoemde bands zijn hier wel aanwezig, maar minder uitgesproken. De meeste tracks hebben een pittig tempo, klinken robuust en modern en hebben een goed doordachte en uitgewerkte structuur, met flink wat prog-elementen. Vooral het speelse evenwicht tussen de cleane vocalen en de grunts geeft de tracks een knappe dynamiek. 

Drie songs springen er voor mij wat tussenuit. Het epische From The Woods To The Water heeft een dijk van een intro, met gewaagde vocalen en doorheen de track een beetje een pagan/folk-look & feel, als enige van het lot. Op deze song wordt het contrast tussen de cleane vocalen, met Evy die hoog en lang uithaalt, en grunts nog bijzonder mooi gespeeld. De single Science/Fiction is bijzonder catchy en zal live zeker vlot weten te overtuigen met een refrein dat je snel kan leren meebrullen. En dan is er nog een knoert van een afsluiter. Deafening Silence is niet enkel in speelduur episch, de opbouw is dat evenzeer.