Samenvatting
Recensie door voorzitter op 06/12/2022- Uitgebracht door Listenable records
- Metalfans score80
Bark staat aan de poorten van de internationale erkenning en met een album als Rambler Of Aeons is dat helemaal terecht. Het heeft de signature groove-metal waar deze band volwassen mee geworden is, aangevuld met enkele interessante uitstapjes naar andere genres.
Pluspunten
- De signature groovemetal is alom tegenwoordig, maar er is ook ruimte voor andere genres
- Knappe productie
- Lyrics zijn beter te volgen dan op eerdere releases
Minpunten
- Het hond-thema is hier heel afwezig en dat zal de fans misschien hartzeer doen
De Antwerpse groovemetalband Bark kan na een reeks albums in eigen beheer een flinke stap vooruit zetten met een release bij het Franse label Listenable Records, dat eerder dit jaar de carrière van hun landgenoten Cobra The Impaler een vliegende start gaf. Een gelijkaardige zet is deze hardwerkende band zeker gegund en met dit album zou het wel eens kunnen lukken.
Bark bracht op eerdere albums agressieve groovemetal of death ’n roll. Op Rambler Of Aeons is de groove opnieuw het belangrijkste ingrediënt van deze hondebrokken. Bark blijft ook op dit album een straathond, een bastaardkind van een rock-teef en metal-reu. We moeten de verwijzingen naar honden nu zelf verzinnen, want daar doet Bark niet langer aan in de lyrics en zelfs niet in het artwork. Dat was ook al zo op voorganger Written In Stone, maar live blijken de hond-gerelateerde songs wel nog steeds de publiekslievelingen. Zonder dat onderwerp in de lyrics komt Bark uit bij heel doorsnee metal-thema’s als de dood, de hel en de onderwereld en dan wordt het moeilijk om nog enigszins origineel te zijn.
Muzikaal zit het wel goed op Rambler Of Aeons. Met bandlid Martin Furia achter de knoppen mag dat ook wel. Deze halve Argentijn en halve Belg speelt momenteel bij de Duitse thrash-legende Destruction en staat in de credits vermeld bij onder meer Altar, Sisters of Suffocation en Nervosa. De groovemetal ligt in dikke lagen als fundament voor de tracks op dit album, maar de leukste momenten zijn wanneer daar wordt van afgeweken. Zo heeft Dead Man’s Hand een leuk hardcore-meebrul-koortje en is Back From The Grave een bijna epische heavymetaltrack, met een knappe maar compacte gitaarsolo. Fuck You Is My Etiquette is zowel in de lyrics als in de muziek originele speed-thrash die mij wat doet denken aan de Brazilianen van Andralls. Mijn favoriet op Rambler Of Aeons is Still Walking. Die track heeft niet de diepe groove waar Bark een patent op heeft, maar wat een intensiteit wordt hier opgebouwd. Invisible People is een bonustrack die voorbehouden is voor de cd-kopers en die heeft dan wel de signature-groove van Bark.