Amberian Dawn - Take A Chance: A Metal Tribute To ABBA

Amberian Dawn is een symfonische metalband uit Finland. Tenminste, dat waren ze tot begin 2020, het moment dat de band hun negende studioalbum, Looking For Love, uitbracht. Op die plaat, die door hun label Napalm Records werd voorgesteld als 'melodic ABBA metal' waren de ABBA invloeden inderdaad wel massaal aanwezig. Een echte hoogvlieger is Amberian Dawn binnen het symfonisch metalgenre dan wel nooit geweest, maar de band slaagde er wel steeds in om albums van een zeer aanvaardbaar niveau uit te brengen. Nu is er dus Take A Chance: A Metal Tribute To ABBA, je raadt het al, een schijfje dat geheel gewijd is aan covers van deze legendarische popgroep. Of dat een goed idee is zal nog moeten blijken. De timing, een paar weken voor kerstmis, lijkt me alleszins niet slecht, want ik kan me goed voorstellen dat het voor velen een geschikt geschenk is voor onder de kerstboom. Bij de fans van het eerste uur zal deze commerciële knieval wellicht heel wat minder enthousiast onthaald worden; het zal dus een beetje afwachten worden wat het uiteindelijk wordt. Ofwel zorgen de gladde popdeuntjes voor een definitieve doorbraak, ofwel brengen ze de groep eerder reputatieschade toe en worden ze daarbij steeds minder au-serieux genomen. 

Als je je als metalband waagt aan het coveren van andermans songmateriaal, zou het toch een ongeschreven regel moeten zijn dat je zorgt voor voldoende eigen inbreng in de songs, of dat je beter doet dan het origineel. De eerste twee nummers op dit nieuwe schijfje falen alvast in dat opzicht. Openingstrack Super Trouper blijft wat mij betreft veel te dicht bij het origineel en ook Gimme, Gimme, Gimme brengt maar een zeer geringe eigen invalshoek. Toevallig heeft ook de Duitse folkmetalband Fuerschwanz rond deze tijd een eigen interpretatie van dit ABBA nummer als single uitgebracht en hun versie is toch een stuk heaviër en gewoonweg beter dan die van Amberian Dawn. SOS is de eerste track van het album waarbij alles lijkt te kloppen. Het nummer is wat heaviër uitgewerkt doordat de ritmesectie, en dan vooral het drumwerk, wat meer op de voorgrond treedt. Ook het verrassende Head Over Heels en het tot heavy ballad omgeploegde The Day Before You Came voldoen absoluut. Het volgende Angel Eyes kan zowat als referentiesong voor het ganse album doorgaan. Deze track blijft vrij trouw aan het origineel, de meervoudige zang van frontvrouw Capri is subliem en de rol van de keyboards is veel dominanter dan die van de gitaren. Het feit dat het gitaargeluid bij sommige songs mijlenver weg lijkt is toch wel een stevig minpunt aan de huidige sound van de band, al mag anderzijds het globale geluid van het schijfje als erg goed bestempeld worden. Ook Mamma Mia en afsluiter Lay All Your Love On Me (een nummer dat ook al op het vorige album terug te vinden was), zijn hooguit leuk voor een keertje, dat in tegenstelling tot That's Me dat heel wat meer gewicht meekreeg en zelfs een flitsende gitaarsolo bevat. Ook Under Attack, ten slotte, is mede door het stevige drumwerk één van de betere tracks. 

Al bij al kunnen we zeker wel van een geslaagd album spreken, met toch een zestal tracks waarbij de band zich alle moeite heeft getroost om met voldoende eigen input voor de dag te komen. Zoals reeds gezegd een goede tip voor binnenkort onder de kerstboom.