Candlemass - Sweet Evil Sun

Voor de gemiddelde metalfan heeft het Zweedse Candlemass wellicht geen introductie nodig. Samen met onder meer de Amerikaanse formaties Saint-Vitus en Trouble behoren ze tot de ware pioniers van het doommetal genre, dat midden jaren tachtig van de vorige eeuw de kop begon op te steken. Door de jaren heen bleef Candlemass steeds trouw aan hun eerder puristische aanpak van dit subgenre, maar het leek erop dat bij hun elfde langspeler, Psalms For The Dead (2012), de inspiratie wat aan het opdrogen was. Ook de opvolger van dit schijfje, The Door To Doom (2019), gaf toch wat de indruk dat de band een uitdoofscenario aan het beramen was, maar met het nieuwe album dat inmiddels verkrijgbaar is, lijkt de groep erin te slagen zichzelf terug in de schijnwerpers te zetten.

Candlemass werd opgericht in 1984 en debuteerde twee jaar later met het inmiddels legendarische Epicus Doomicus Metallicus, een album waaraan elk nieuw schijfje van de band nog steeds wordt afgetoetst. De meeste bezettingswijzigingen vonden bij deze band plaats aan de microfoon. Zo waren in het verleden reeds Messiah Marcolin, Thomas Vikström, Björn Flodkvist, Tony Martin, Robert Lowe en de huidige zanger Johan Längquist leadzanger van de groep. Deze laatste zong destijds het debuutalbum in, maar verliet al snel de band, om uiteindelijk pas in 2018 naar zijn oude nest terug te keren. Het nieuwe album, Sweet Evil Sun, dat op 18 november bij Napalm Records verscheen, is dus in totaal het derde schijfje dat door Johan Längquist werd ingezongen.

Wat mij betreft behoren de albums King Of The Grey Islands (2007) en Death Magic Doom (2009), beide met Robert Lowe als zanger, samen met het onaantastbare debuutschijfje tot de hoogtepunten in de discografie van Candlemass. Het is dan ook vrij verrassend dat Sweet Evil Sun aardig in de buurt van deze drie platen komt. Met openingstrack Wizard Of The Vortex laat de groep er geen twijfel over bestaan dat de motivatie terug op scherp staat. Men duikt hierbij terug diep in de jaren 70 en 80 met Deep Purple en Black Sabbath-achtige riffs, die steeds extra aangedikt worden met moddervet gitaar- en basspel. De erg sterk gezongen titeltrack laat horen waarom de terugkeer van Johan Längquist een goede zet was. Het volgende Angel Battle is naar Candlemass normen behoorlijk uptempo, en is daarnaast ook nog eens vrij episch van aard. Zo horen we op het einde van de song een verhalende stem met op de achtergrond luidende klokken, een rollende donder en krijsende raven. Vervolgens krijgen we met het ultrazware Black Butterfly en het verrassende When Death Sighs de twee hoogtepunten van het schijfje. Op dit laatste nummer zorgt Avatarium zangeres Jennie Ann Smith tijdens het refrein voor extra sfeer. De eerste helft van de tracklist is kwalitatief de betere, al blijft er nadien met tracks zoals Devil Voodoo en Crucified nog zeker meer dan voldoende te beleven. Het outro A Cup Of Coffin sluit het album op een wat vreemde manier af.

Met Sweet Evil Sun zet Candlemass een grote stap terug in de goede richting en laat daarbij horen dat ze nog lang niet zijn uitgeteld. Sommigen zullen zich misschien wat ergeren aan de gepolijste productie van deze plaat, maar aan de andere kant is het net daardoor dat alles zo goed in de mix zit. De voorspelbaarheid, die bij een band als deze altijd wel om de hoek komt loeren, wordt ruimschoots gecompenseerd door de catchy riffs, de vele tempowisselingen en de machtige zang. Sweet Evil Sun is dan ook een must voor elkeen die houdt van traditionele doommetal.