Therion - Leviathan II

Binnenkort, meer bepaald begin december, brengt het Finse Amberian Dawn een album uit dat volledig is gewijd aan covers van de immens populaire popgroep ABBA, maar het lijkt er een beetje op dat Therion hen voor wilde zijn. Niet dat Leviathan II, het gloednieuwe schijfje van Therion, eveneens een coveralbum met songs van ABBA is geworden, verre van zelfs, maar de invloed van deze Zweedse popidolen is op een flink aantal nummers onmiskenbaar aanwezig. Persoonlijk heb ik ABBA altijd al een warm hart toegedragen, maar het doet enigszins de wenkbrauwen fronsen dat een metallegende zoals Therion het nodig acht om dergelijke zoetsappigheid in hun songs te verwerken.

De discografie van Therion is niet echt een aaneenschakeling van consistent sterke albums, maar met schijfjes zoals Vovin (1998), Secret Of The Runes (2001) en Sitra Ahra (2010) heeft de groep toch al heel wat moois op zijn palmares staan. Anderzijds vraag ik me af hoeveel van de fans het album Fleur Du Mal (een coveralbum met enkel Franse chansons uit 2012) echt goed vonden, en hoeveel van diezelfde fans echt veel plezier hebben beleefd aan het megalomane opera-epos Beloved Antichrist (2018). Het was voor velen dan ook een verademing toen de groep vorig jaar kwam aanzetten met Leviathan, een plaat met songs in de vertrouwde stijl van de band. Bondig samengevat wil dat zeggen: sterk vocaal (zowel mannelijk als vrouwelijk) gerichte tracks met lichtjes klassieke orkestraties en omkaderd in een stevige ritmesectie. Maar ook Leviathan had zowel hoogte- als dieptepunten en was dus niet over de ganse lijn een onverdeeld succes. Sinds 28 oktober ligt het tweede deel van de Leviathan trilogie in de winkel. Het werd uitgebracht door het label Atomic Fire Records, telt twaalf songs en heeft een totale speelduur van een goede zesenveertig minuten.

Het uptempo nummer Aeon Of Maat opent het nieuwe schijfje op een veelbelovende manier. Qua tempo doet het nummer wel wat aan Nightwish denken, de alom tegenwoordige meerstemmige zang is optimaal gedoseerd en ook de scherpe gitaarsolo's zijn weer present. Litany Of The Fallen bevestigt de goede start en ook Alchemy Of The Soul heeft een prachtig evenwicht tussen vrouwelijke samenzang, viool en ritmesectie. Vervolgens gaat, te beginnen met Lunar Coloured Fields, het niveau van de songs steil naar beneden. Tijdens deze track, die begint als een klagerige ballad, komen voor het eerst de volstrekt onnodige popinvloeden aan bod. Het wordt nog wat erger bij Lucifuge Refocale, dat aanvangt met dezelfde tune die opduikt in de ABBA klassieker Does Your Mother Know, en dat door een te zwak bas- en drumgeluid eerder futloos overkomt. Oriëntaals gerichte arrangementen kunnen op het volgende Marijin Min Nar niet voorkomen dat ook deze song volledig de mist ingaat, met alweer een veel te slappe ritmesectie als oorzaak. Daarna is het de beurt aan de mierzoete ballad Hades And Elysium, dat zich kortweg ontpopt als een zwak nummer waarbij de band weer veel te dicht komt in het kielzog van ABBA. De uptempo start van Midnight Star geeft aanvankelijk terug enige hoop, maar de overkill aan keyboards die de impact van de gitaren verdringen, geven deze track het elan van een roofdier zonder klauwen of tanden. En nog is de miserie niet voorbij, want ook Cavern Cold As Ice gaat ten onder aan meligheid en een krachteloze ritmesectie. Vervolgens lijkt er met Codex Gigas dan toch eindelijk een einde te komen aan de malaise in deze tracklist. Dit nummer, dat ook op single verschenen is en een imponerende video heeft, brengt ons terug bij de klasse die de groep tijdens hun hoogdagen in zich had. De song, de beste van het ganse album, heeft een monumentaal refrein en brengt alle instrumenten perfect in balans. Het afsluitende Pazuzu gaat grotendeels door op het elan van Codex Gigas en zorgt er tevens voor dat de uiteindelijke balans van Leviathan II toch weer iets beter in evenwicht komt. Pazuzu is trouwens de naam van de Mesopotamische demon die ook opduikt in het originele verhaal van het angstaanjagende boek en film The Exorcist. 

Mystiek, occultisme en demonologie zijn als vanouds de onderwerpen die Therion meestal aansnijdt. Het is dan ook doodjammer dat de lyrics op dit nieuwe album, die bijna lezen als een boek, voor een groot deel niet de gepaste muzikale invulling meekregen. Het valt dan ook te hopen dat de band zich op het slotstuk van de Leviathan-trilogie, dat we wellicht volgend jaar mogen verwachten, stevig kan herpakken.