Obsidious - Iconic

Iconic is het debuutalbum van de nieuwe, internationaal gevormde band Obsidious. Om de muziek van deze nieuwkomers beter te kunnen duiden, kunnen we best even een omweg maken naar Munchen, waar de groep Obscura zijn thuishaven heeft.. Deze formatie bestaat reeds sinds 2002 en is qua stijl te omschrijven als een technische vorm van progressieve deathmetal. Vorig jaar nog bracht Obscura hun zesde studioalbum A Valediction uit, dat was alweer een stap voorwaarts in de ontwikkeling van de intense, moeilijk toegankelijke muziek die deze groep ten gehore brengt. Eén jaar eerder, in 2020 dus, besloten drie van de vier Obscura leden de groep te verlaten en samen een nieuwe band te beginnen die de naam Obsidious meekreeg. Volgens een oud gezegde valt de appel niet ver van de boom en de muzikale gelijkenis tussen Obscura en Obsidious (merk op dat beide namen met de drie zelfde letters beginnen) is dan ook zeker niet te ontkennen. Wel zijn er, wat mij betreft, twee zaken waarbij Obsidious een dikke streep voor heeft op hun vorige band. Ten eerste is de muziek die Obsidious brengt door een aantal slimme ingrepen heel wat toegankelijker dan die van Obscura. In de tweede plaats heeft men met het aanwerven van Javi Perera een kanjer van een zanger binnengehaald, die erg goed zowel grunts als cleane zang aankan. De drie leden die in 2020 Obscura verlieten zijn gitarist Rafael Trujillo, bassist Linus Klausenitzer en drummer Sebastian Lanser. Voor de opnames van het debuutalbum werd er samengewerkt met Dark Fortress-gitarist V. Santura, die de productie voor zijn rekening nam, en het knappe, futuristisch aandoende artwork werd verzorgd door de Franse artiest Adrien Bousson. Iconic werd op 21 oktober door het label Season Of Mist op de markt gebracht.

Album opener Under Black Skies geeft een goede inkijk van wat we op dit schijfje mogen verwachten, maar lijkt anderzijds ook een beetje het afscheid te markeren van het afgesloten tijdperk met Obscura. Vervolgens slaat de band met Sense Of Lust een geheel nieuwe, eigen weg in met meer melodie en groove dan dat we in dit subgenre gewoon zijn. Net als de openingstrack bevat deze song enigszins jazz getinte gitaarsolo's die beide nummers nog wat extra dimensie meegeven. Het gitaarwerk van Rafael Trujillo is trouwens door het ganse album heen een sterke troef. De songs Iconic en I Am zijn beide technische meesterwerkjes die mede door de opbouw en tracklengte (een dikke zes minuten) ook een epische insteek hebben. Niet alleen Trujillo schittert de ganse tijd, ook Klausenitzer en Lanser staan het hele plaatje door op scherp om het veeleisende niveau van de songs de gepaste ritmische invulling te kunnen verschaffen. En dan is er nog Javi Perera, die tijdens elk nummer vlot overschakelt tussen ruige grunts en krachtige, cleane vocals, en daarmee het grote verschil maakt met heel wat vergelijkbare progressieve deathmetal formaties. De song Iron And Dust is een track in neo-klassieke metal stijl en doet nog het meest aan Symphony X denken, temeer de zang voor het grootste gedeelte uit cleane vocals bestaat. Afsluiter Lake Of Afterlife is het kortste nummer van het plaatje, bevat zowel pure thrash als metalcore en heeft bovendien ook nog een geweldig refrein. Ik zou hier nog verder kunnen uitweiden over de vier overige tracks, die hier nog niet aan bod gekomen zijn, maar ik denk dat het volstaat te vermelden dat ook elk van deze nummers op zijn eigen manier even briljant is als de rest. 

Naast de bijzonder knappe muzikale invulling zijn ook de cover-art en de goed doordachte lyrics nog stevige pluspunten voor dit eerste schijfje van de groep. Als enig minpuntje zou ik het bandlogo van de band willen aanhalen. Het is vrij moeilijk leesbaar en het lijkt gewoon nergens op, maar dat lijkt me dan ook het enige detail dat beter had gekund.