Alter Bridge - Pawns And Kings

Het succes van de Amerikaanse band Alter Bridge is voor een groot deel te danken aan de pure magie die aanwezig is tussen beide zangers/gitaristen Myles Kennedy en Mark Tremonti. Sinds hun debuutplaat, One Day Remains uit 2004, brengt deze groep zowat om de drie jaar een nieuw album uit dat telkens weer erg goed wordt ontvangen. Doorgaans worden de albums Blackbird (2007) en Fortress (2013) gezien als de allerbeste schijfjes in de Alter Bridge discografie, terwijl The Last Hero (2016) wellicht het meest bombastische is, en het laatste plaatje, Walk The Sky (2019), iets minder fel en wat progressiever klonk. Met het nieuwe album, Pawns And Kings, dat op 14 oktober op de wereld werd losgelaten, slaat de band opnieuw keihard toe en mogen ze, wat mij betreft, een derde klassieker op hun naam bijschrijven. Vooraleer ik dit nieuwe plaatje bespreek, wil ik toch nog even kort de geschiedenis van deze opmerkelijke groep schetsen.

De band die aan de oprichting van Alter Bridge voorafging was de formatie Creed, die in 1994 ontstond. In de bezetting van Creed zaten zanger Scott Stopp, zanger/gitarist Mark Tremonti, bassist Brian Marshall en drummer Scott Philips. De alternatieve post-grunge van deze groep kende een redelijk succes, maar na vier albums werd de band alweer ontbonden. Alle bandleden, behalve Scott Stapp, stapten vervolgens in een nieuwe formatie die samen met zanger/gitarist Myles Kennedy werd opgericht en de bandnaam Alter Bridge meekreeg. Opmerkelijk daarbij is dat sindsdien de line-up van Alter Bridge onveranderd is gebleven. De muzikale stijl van de groep is eigenlijk veeleer hardrock dan metal, en ik zou gerust durven stellen dat hetgeen Alter Bridge betekent voor de hedendaagse hardrock vergelijkbaar is met wat bijvoorbeeld Gojira is voor de huidige metalscène. Beide bands brengen steeds net voldoende nuance in hun nieuwe nummers om voldoende vernieuwend en relevant genoemd te mogen worden. Toch is de stijl van Alter Bridge diepgeworteld in de tradities van de classic rock en kunnen bands zoals Led Zeppelin en Rush aangeduid worden als belangrijke invloeden.

De eerste drie songs op Pawns And Kings, This Is War, Dead Among The Living en Silver Tongue, zijn allen opgetrokken uit massieve riffs en groeien telkens middels een monumentaal refrein uit tot een echte hymne. Daar waar talloze andere bands veel moeite moeten doen om tot enkele goede refreinen te komen, lijken deze bij Alter Bridge als vanzelf tevoorschijn te komen. Op dit nieuwe album klinken de riffs, dankzij het wat voller aangezette baswerk van Brian Marschall en het dynamische drumwerk van Scott Philips, terug wat vetter en agressiever dan op voorganger Walk The Sky. Ook het ruim zes minuten durende Sin After Sin, dat een wat langzamer tempo heeft, is geduldig en razend knap van opbouw. Wat mij betreft is de volgende track, Stay, het eerste hoogtepunt van het plaatje. Deze 'feelgood' song (dat mag ook al eens in deze onzekere tijden) heeft een ietwat ballad achtig karakter, en werd met veel emotie en melodie ingezongen door Mark Tremonti. Bij alle andere songs zorgde Myles Kennedy voor de leadzang, waarbij hij telkens werd bijgestaan door de prachtige backing vocals van Tremonti. Met het bijna acht minuten lange Fable Of A Silent Son laat de groep zich van zijn meest epische kant horen. De enigszins Rush-achtige invloeden zorgen hier voor een stevige dosis prog metal, iets wat zeker nog perspectieven biedt voor de toekomst. Het ietwat Alice In Chains-achtige Season Of Promise is toegankelijk, heeft een groovy karakter en is mijn tweede favoriete track van het schijfje. Toch wordt het allerbeste nog voor het laatst gehouden, want afsluiter en titeltrack Pawns And kings behoort tot de allermooiste nummers die de band ooit heeft gemaakt. Met een sublieme opbouw, een dijk van een refrein, adembenemende gitaarsolo's en bijzonder mooie samenzang is het kippenvelgevoel gedurende de ganse song niet meer weg te krijgen.

Het lijdt geen twijfel dat Pawns And Kings op verscheidene vlakken het beste album van 2022 genoemd zal worden, en dat in een jaar waarin het aantal uitstekende releases al behoorlijk indrukwekkend is. Alter Bridge is dan ook een band die het label 'tijdloze klasse' altijd met zich mee zal dragen omdat ze er steeds opnieuw in slagen albums uit te brengen die de tand des tijds met het grootste gemak kunnen doorstaan.