Avatarium - Death Where Is Your Sting

De vergelijking tussen Avatarium en Oceans Of Slumber, die ik in de samenvatting hierboven aanhaalde, is niet toevallig gekozen. Beide bands brachten in de loop van 2013 hun debuutalbum uit en zijn dit jaar aan hun vijfde studioalbum toe. Ook beschikken beide formaties over een uitstekende zangeres, die bovendien allebei na verloop van tijd in het huwelijk traden met de frontman van de desbetreffende band. Maar de belangrijkste overeenkomst is misschien nog wel het feit dat beide groepen geen trends volgen of tot een bepaald genre behoren, maar hun muzikale koers laten bepalen vanuit de onderbuik. Bij Avatarium zijn de twee kernleden Marcus Jidell (gitaar, keyboards, piano) en zangeres Jennie-Ann Smith. Tot 2017 maakte ook Candlemass bassist Leif Edling deel uit van de groep, en hij was tot dan mede verantwoordelijk voor de doommetal die de sound van Avatarium mee bepaalde. Maar zoals reeds vermeld is deze band niet afhankelijk van één bepaald subgenre, maar maken ook classic rock - en bluesinvloeden deel uit van de totaalsound van deze veelzijdige groep. Alle vier de albums die deze Zweden tot hiertoe hadden uitgebracht waren telkens weer schitterende schijfjes die allemaal probleemloos een plaats veroverden in mijn corresponderende jaarlijstje. Ook het nieuwe plaatje, Death, Where Is Your Sting, dat binnenkort op 21 oktober zijn release heeft, vormt hierop geen uitzondering en sluit naadloos aan bij de kwaliteit van de vorige albums.

De dreigende, duistere sfeer is één van de speerpunten op dit schijfje. Zelfs bij het nummer Psalm For The Living, dat aanvangt als een lieflijke ballad, trekt het duister nooit helemaal weg, maar neemt het zelfs toe op het moment dat een zwaar vervormd gitaargeluid invalt. Daarnaast is deze track vooral ook maatwerk in dienst van de zangcapaciteiten van Jennie-Ann Smith, die wel eindeloos lijken te zijn. Ook openingstrack A Love Like Ours begint rustig, maar profiteert later in het nummer maximaal van het erg mooie samenspel tussen cello en dissonante gitaren. Stockholm en Death, Where Is Your Sting zijn beiden fascinerende songs die de veelzijdigheid van deze band nog eens beklemtonen. De eerste track kent een dreigend begin en einde waarbij het door de groep zo geliefde Hammond orgel vrij spel krijgt. Bij de titeltrack lijkt Jennie-Ann Smith, met haar meest sensuele stem, de dood uit te dagen, die wel altijd in haar buurt is, maar haar nooit echt te pakken weet te krijgen. God Is Silent is één van de twee songs waarin de invloed van Leif Edling nog steeds sterk aanwezig is. Dat is nog net iets meer het geval bij Nocturne, dat ook mijn favoriete nummer van het schijfje is. De zware riff is vooral geïnspireerd door de Britse metalbands uit de jaren 80, terwijl de spirit van het nummer veeleer teruggrijpt naar de heavy rock van het decennium daarvoor. Een opvallende song is zeker ook Mother, Can You Hear Me Now dat een wat bluesy vibe heeft. Tijdens de vrij lange gitaarsolo van Marcus Jidell lijkt het wel alsof de Ierse bluesrock gitarist, wijlen Gary Moore verrezen is. Dat gitaarwerk van Jidell krijgt in al zijn facetten alle aandacht op de volledig instrumentale afsluiter Transcendent. Ik vind het jammer dat nog steeds maar relatief weinig bands zich aan dergelijke instrumentale tracks wagen, maar Avatarium doet het hier dus wel, en de manier waarop een melancholische viool wordt uitgezet tegenover een heerlijke metalriff doet onwillekeurig denken aan My Dying Bride. Het bezorgt me telkens weer kippenvel.

Met nu al vijf uitstekende albums op hun naam is Avatarium een band die maar blijft verbazen en er is niets dat erop wijst dat de inspiratie binnen deze groep aan het opdrogen is. Death, Where Is Your Sting is dan ook een vette aanrader voor alle rock- en metalfans die doom en retro graag in elkaar zien overvloeien.