Wolfheart - King Of The North

Naast zijn soloproject, Dawn Of Solace, is zanger en multi-instrumentalist Tuomas Saukkonen ook nog steeds de frontman van de band Wolfheart. Daar waar hij met Dawn Of Solace een soort van melancholische doommetal brengt, staat Wolfheart eerder voor typisch Finse melo-deathmetal in het genre van grofweg Insomnium en Amorphis. Tot aan het laatste Wolfheart album, Wolves Of Karelia (2020), lukte het de band echter niet om voldoende uit het kielzog van deze twee grote Finse bands weg te komen, maar daar is nu met het nieuwe album, King Of The North, eindelijk verandering in gekomen. Vorig jaar nog bracht de groep met de EP Skull Soldiers twee nieuwe nummers uit die een prima inleiding vormden naar dit nieuwe, inmiddels zesde full-album, dat op 16 september bij Napalm Records verscheen.

De belangrijkste factor die ervoor zorgt dat de band nu toch wat meer afstand neemt van de sound van hun grote voorbeelden, is de diversiteit die op dit nieuwe schijfje te horen is. Het plaatje gaat van start met Skyforger, dat met zijn ruim zeven minuten de langste song uit de tracklist is. Het nummer is subliem qua opbouw en sluit verder nogal sterk aan bij het vertrouwde songmateriaal van de vorige schijfjes. Een aantal van de nieuwe songs kreeg een stevige blackmetal injectie mee. Het eerste dat we daarvan tegenkomen is Ancestor, een nummer waarop Jesse Leach (bekend van de formatie Killswitch Engage) als gastzanger te horen is. De intensiteit van de blackmetal riffs wordt enigszins getemperd door wat 'cleane' zang en mooie, melodische gitaarsolo's, die trouwens kenmerkend zijn voor het ganse plaatje. Met Knell krijgen we het eerste hoogtepunt. Het is een track die lichtjes gebaseerd is op folk-invloeden, maar vooral het moment waarop de piano even helemaal op de voorgrond treedt, zonder dat er ook maar een millimeter aan intensiteit wordt ingeboet, laat horen wat Tuomas Saukkonen allemaal in zijn mars heeft. Het lijdt daarbij geen twijfel dat het laatste Dawn Of Solace album, Flames Of Perdition uit 2021, (hoewel het erg verschilt van muzikaal opzet) ertoe heeft bijgedragen om King Of The North tot stand te brengen. Via het eerder traditionele Desolated Land komen we bij het majestueuze The King dat qua uitstraling wel wat aan The Flood, één van de memorabele songs op het album Tyhjyys, doet denken. Mijn favoriete track van dit schijfje is Cold Flame, een lekker snel deathmetal nummer met felle blastbeats, ijle koorzang op de achtergrond en alweer schitterend gitaarwerk. Bovendien worden de 'harsh' vocals van Saukkonen hier nog extra aangevuld door de nog diepere grunts van Nile zanger Karl Sanders. Headstones is een song die met een langzaam tempo van start gaat, maar later via een heerlijke tempoversnelling crescendo gaat. Het is qua opbouw een echt pareltje. Fires Of The Fallen combineert felle blackmetal riffs met een melodisch refrein en orkestrale arrangementen, dat zorgt er voor dat ook naar het einde van het album toe je aandacht geen moment verzwakt. Dat einde kondigt zich aan met Eternal Slumber dat zich manifesteert als een epische, duistere afsluiter van Wolfheart's meest veelzijdige en tevens beste album tot nu toe. 

Ik heb nog nooit de kans gehad om Tuomas Saukkonen live aan het werk te zien, maar daar komt binnenkort op 1 oktober verandering in wanneer hij met Wolfheart in de Trix in Antwerpen zal optreden. Daarbij delen ze die avond de affiche met Moonspell, Insomnium, Borknagar en het mij volstrekt onbekende Hinayana, dat is zeker iets om naar uit te kijken.