Machine Head - Øf Kingdom And Crøwn

De meeste bands krijgen tijdens hun carrière wel eens te maken met hoogte- en dieptepunten, maar bij Machine Head waren die net iets intensiever dan bij vele van hun collega bands. Het debuutalbum van deze Californische thrashmetalband, Burn My Eyes, sloeg in 1994 in als een bom. Na nog twee sterke platen beleefde de band in 2001 een eerste dieptepunt met het schijfje Supercharger, dat in het algemeen erg slecht werd onthaald.  Vervolgens trokken de twee daarop volgende albums, Through The Ashes Of Empires (2003) en vooral The Blackening (2007), alles weer mooi recht. Ook Under The Locust (2011) en Bloodstone And Diamonds (2014) waren sterke albums, maar Catharsis (2018) was op zijn zachtst gezegd van een erg twijfelachtig niveau. De meningen over Catharsis waren nogal verdeeld, ikzelf vond het alleszins een erg teleurstellend schijfje. Het nieuwe album, Øf Kingdom And Crøwn, werd voorzichtig aangekondigd als The Blackening II. Dat was zeker een positief signaal dat de band uitstuurde, want The Blackening is één van hun beste platen.

De laatste line-up wissel binnen Machine Head dateert van 2019, dus een jaar na de release van Catharsis. Nadat gitarist Phil Demmel en drummer Dave McClain de band hadden verlaten, werden ze vervangen door respectievelijk de Poolse gitarist Vogg (ook bekend van bij Decapitated) en drummer Matt Alston. Daarnaast is er nog bassist Jared MacEachern, die sinds 2013 deel uitmaakt van de groep, maar de absolute frontman is natuurlijk zanger en slaggitarist Robb Flynn.

Het nieuwe, inmiddels tiende studioalbum is een conceptplaat met als uitgangspunt het leven van twee fictieve personen, namelijk Ares en Eros, in een dystopische wereld met een altijd rode hemel. De lyrics zijn, zoals gebruikelijk bij deze band, somber en deprimerend. Op muzikaal vlak heeft de band haar belofte gehouden met hun aankondiging dat het schijfje in de lijn zou liggen van The Blackening. Voor elke (thrash)metalfan is er wel wat wils. Hou je van langere, epische tracks met een geduldige opbouw, dan zijn openingstrack Slaughter The Martyr en afsluiter Arrows In Words From The Sky wellicht iets voor jou. De eerste opent met cleane zang en akoestisch gitaargetokkel, en gaat later over in een furieuze climax. De afsluitende song blijft de ganse tijd in de sfeer van een heavy ballad en vormt de ideale manier om het doek te laten vallen over zo'n imponerend schijfje. Wie vooral houdt van de oldschool van de Bay Area thrashmetal komt zeker aan zijn of haar trekken met het supersonische Choke On The Ashes Of Your Hate en met Become The Firestorm. Deze laatste song doet vooral denken aan het nummer Imperium (afkomstig van het album Through The Ashes Of Empires). Het is zo'n song die alles in zich heeft: geniale tempowisselingen en breaks, opzwepende zang en razende gitaarsolo's. My Hands Are Empty en Unhallowed klinken wat meer als moderne, melodieuze metal en nemen wat meer afstand van de gebruikelijke thrash riffs. Bloodshot en Rotten zijn twee songs die me wel wat aan Soulfly doen denken. De slagzin 'Everything Is Rotten To The Core' had net zo goed afkomstig kunnen zijn van Max Cavalera, maar ik betwijfel of deze laatste het net zo overtuigend zou kunnen scanderen als Robb Flynn hier demonstreert. Van de nieuwkomers, gitarist Vogg en drummer Matt Alston, is het vooral de laatste die imponeert. Zijn drumwerk is gevarieerd en past perfect binnen de goed geoliede machine die deze band is.

Vanaf het moment dat ik, ruim drie jaar geleden, reviews ben beginnen schrijven voor metalfans.be had ik me voorgenomen om nooit een score van meer dan 90 aan een album toe te kennen. Voor een uitzonderlijk sterk album als Øf Kingdom And Crøwn zal ik bij wijze van uitzondering deze regel toch maar verbreken. Een score van 95 dus voor dit nieuwe album van Machine Head. Tot slot ook nog een dikke pluim voor het artwork van de Griekse artiest Seth Siro Anton die daarmee voor nog een extra kers op de taart zorgt.