Arch Enemy - Deceivers

Het gebeurt niet al te vaak dat je een band te zien krijgt, nauwelijks twee dagen na de release van hun nieuwe album. Dat was wel het geval bij Arch Enemy, die op vrijdag 12 augustus hun gloednieuwe album Deceivers op de wereld loslieten, en reeds twee dagen later aantraden als afsluiter van het Alcatraz Metal festival. Ik wou dan ook van deze gelegenheid gebruik maken om beide zaken, het nieuwe album en het optreden, in deze review met elkaar te verweven.

Arch Enemy trad zondagnacht rond half één aan nadat de compleet losgeslagen deathmetal van Cannibal Corpse onze oren nog eens extra op de proef had gesteld. De band trapte af met The World Is Yours, een nummer afkomstig van het vorige schijfje, Will To Power, dat ondertussen toch alweer vijf jaar geleden werd uitgebracht. Van de oudere songs, die nog dateren van de tijd dat Angela Gossow nog de zangeres was, werden onder meer Ravenous, My Apocalypse, Dead Eyes See No Future, No Gods No Masters en uiteraard het onverwoestbare Nemesis gespeeld. Ongeveer halverwege de setlist dook het nummer Handshake With Hell op, dat ook de openingstrack van het nieuwe album is.

Handshake With Hell is misschien wel de beste song van de groep sinds het aantreden van zangeres Alissa White-Gluz in 2014. Het nummer combineert de ultraruige sound uit de beginjaren met de wat meer geraffineerde kantjes die de band tegenwoordig in hun werk toelaat, zoals zelfs wat 'cleane' zang. Van het nieuwe schijfje werden er verder nog vier andere songs in de setlist van het concert opgenomen, maar zowel Deceiver Deceiver, House Of Mirrors als In The Eye Of The Storm circuleren al een tijdje als singles en waren bij het publiek dus al redelijk gekend. Sunset Over The Empire werd niet gebracht, maar is wel één van mijn favoriete tracks van het album, dat eigenlijk enkel maar uit ijzersterke songs bestaat. Iets langzamer dan de gemiddelde Arch Enemy song, maar minstens zo opzwepend zijn Spreading Black Wings en het afsluitende Exiled From Earth. 

Naast frontdame Alissa White-Gluz bestaat de groep nog uit vier andere leden. Aan de drumkit zit reeds sinds 1998 Daniel Erlandsson en sinds datzelfde jaar is Sharlee D'Angelo de bassist van de band. Deze laatste was trouwens ook nog twee dagen eerder op het Alcatraz festival te zien als bassist van The Night Flight Orchestra, de nogal melige 'dancerock' band onder leiding van Soilwork zanger Björn 'Speed' Strid. En dan is er natuurlijk nog het gitaarwerk dat bij Arch Enemy een zeer prominente rol speelt. Dat gitaarwerk wordt verdeeld onder frontman Michael Amott en Jeff Loomis, die in 2014 Christopher Amott kwam vervangen. Er wordt daarbij al eens geopperd dat stergitarist Jeff Loomis niet de rol zou toebedeeld krijgen die hem eigenlijk zou toekomen, maar dat vind ik toch maar onzin. Arch Enemy is in de eerste plaats de band rond Michael Amott, en hij is het die de muzikale koers van de band bepaalt. Wat mij betreft zou Loomis, die inderdaad een zeer getalenteerde gitarist is, dan beter zijn eigen ding doen zoals hij destijds deed bij het legendarische Nevermore.

Deceivers is opnieuw een dijk van een plaat en een zegetocht voor een band die nu toch al bijna dertig jaar keihard haar carrière aan het uitbouwen is. Wat mij betreft is het één van de beste albums van 2022 tot nu toe en dus een dikke kanshebber voor mijn jaarlijstje in december.