Amon Amarth - The Great Heathen Army

Van alle studioalbums die het Zweedse Amon Amarth tot hiertoe had uitgebracht, vond ik het laatste, Berserker uit 2019, veruit het zwakste. Het begon erop te lijken dat de band elke zin voor avontuur verloren had en enkel nog in staat leek om veilige mainstreamsongs voort te brengen. Dat was toch opmerkelijk omdat Berserker de opvolger was van het zeer geslaagde conceptalbum Jomsviking uit 2016. Met het nieuwe schijfje, The Great Heathen Army, heeft men gelukkig terug een stevige stap in de goede richting gezet. Dit album heeft een aantal leuke verrassingen in petto en zelfs de meer voorspelbare songs klinken nog steeds behoorlijk fris.

Het succesverhaal van Amon Amarth is grotendeels te danken aan de eigen sound die de groep door de jaren heen heeft weten te ontwikkelen. Belangrijkste pijlers zijn daarbij de grafdiepe grunts van frontman Johan Hegg, die met elk album iets wendbaarder en gevarieerder van zangstijl lijkt te worden, en het steeds fraaie twin-gitaarwerk van het gitaarduo Olavi Mikkonen/ Johan Söderberg. Voor dat gitaarwerk heeft het old school gevoel van de New Wave Of British Heavy Metal overduidelijk als voorbeeld gediend. Daarnaast is de stabiele bezetting van de band, waarbij sinds 1998 enkel een aantal keer van drummer werd gewisseld, alleszins een zegen geweest voor het dertigjarige bestaan van de groep. Ook qua platenmaatschappij was Amon Amarth al die tijd trouw aan één-en-hetzelfde label, want net als alle voorgaande platen werd ook The Great Heathen Army uitgebracht door Metal Blade Records. Het nieuwe schijfje ligt sinds 5 augustus in de winkel.

De twee vooruitgeschoven singles, Get In The Ring en The Great Heathen Army, zorgden er alvast voor dat de verwachtingen voor het nieuwe plaatje hooggespannen waren. Het is ook met deze twee tracks dat het album van start gaat. De eerste heeft een lekkere drive en de titeltrack vertoont een spannende opbouw met heerlijke gitaarloopjes die doorheen het refrein geweven zijn. Daarna volgt het enigszins verrassende Heidrun, waaruit mag blijken dat het bij Amon Amarth niet altijd bloedernstig hoeft te zijn. Deze song gaat over de gelijknamige mythische geit, die volgens de overlevering de gesneuvelde krijgers in het Valhalla onophoudelijk van mede, de favoriete drank van de Vikingen, voorziet. Samen met het opwekkende ritme vormt de tekst een erg vermakelijk nummer. Vervolgens is het de beurt aan Oden Owns You All, de hardste Amon Amarth song in vele jaren. Met deze track grijpt de groep terug naar de tijd van de eerste albums zoals Versus The World en Fate Of Norns, met een snel, strak tempo dat gevoed wordt door opzwepende blastbeats en die zelfs een snuifje blackmetal bevat. Nadien komen er een aantal voorspelbare, mainstream tracks aan bod, die echter niet al teveel afbraak doen aan de algemene kwaliteit van het schijfje. Nog zeker vermeldenswaardig is het nummer Saxons And Vikings waarbij de band een samenwerking aanging met een aantal leden van de Engelse heavymetalband Saxon. Daarbij neemt Saxon zanger Biff Byford het op voor het Angelsaksische Engeland, terwijl Johan Hegg hetzelfde doet voor de Vikingen die het land destijds gedeeltelijk hadden ingenomen. Het resulteert in een heerlijk verbaal steekspel waarbij beide zangers elkaar het ene verwijt na het andere toegooien. Het is ook mijn favoriete song van dit schijfje. Het album besluit met het zes minuten durende The Serpent's Trail, dat ondanks zijn epische allures en goede opbouw niet echt aan een climax toekomt, en daardoor ook niet de memorabele afsluiter is die het had kunnen zijn. 

Met een nieuw album als dit onder de arm zou het voor Amon Amarth nu toch moeten gaan lukken om aansluiting te vinden bij de absolute headliners op de grootste festivals. Op 21 oktober zijn ze alvast nog eens te gast in ons land en dat samen met het al even geweldige Machine Head. Dat wordt zonder enige twijfel een avondje knallen zonder weerga.