Oceans Of Slumber - Starlight And Ash

Toen ik in 2013 het debuutalbum van Oceans Of Slumber voor het eerst beluisterde, was ik meteen verkocht. Het was een, op technisch vlak, onberispelijk album, met vernuftig drumwerk, gevarieerde zang en een lichte jazzy ondertoon, die tussen de doom- en deathmetal verweven was. Ondertussen is de line-up sinds 2013 grondig door elkaar geschud en is frontman en drummer Dobber Beverly als enige van de originele bezetting overgebleven. De belangrijkste bezettingswissel vond plaats in 2014, toen de toenmalige zanger Ronnie Gates werd vervangen door de zwarte zangeres Cammie Gilbert, dat was toch wel een complete vernieuwing voor de band en voor het metalgenre in het algemeen. Met haar krachtige, soulvolle stem drukte ze een belangrijke stempel op de sound waarbij ze nog geregeld werd bijgestaan door de gruntvocals van de andere leden. Het feit dat het muzikale concept van de groep met de volgende drie albums nog werd uitgebouwd en verfijnd was vooral te danken aan Dobber Beverly, die de ganse tijd de muzikale koers bleef bepalen. Hetgeen ik echter niet onmiddellijk had zien aankomen, was dat het laatste, titelloze album uit 2020, eigenlijk een beetje kon beschouwd worden als een overgangsplaat naar het nieuwe schijfje, Starlight And Ash, dat sedert 22 juli beschikbaar is via Century Media Records. 

Ondanks nog een aantal vrij heftige songs, met als uitschieter The Adorned Fathomless Creation, dat heel wat deathmetal met zich meedroeg, was het vorige schijfje misschien wel het meest melodische tot dan toe. Inmiddels vormen Dobber Beverly en Cammie Gilbert een echtpaar en heeft Cammie nog meer dan voorheen haar plaats binnen de band opgeëist. Het nieuwe plaatje is daarmee de tweede gamechanger in de nog prille geschiedenis van de groep. De metalinvloeden zijn bijna geheel naar de achtergrond verdwenen, er wordt enkel nog sporadisch overgeschakeld naar een wat hogere versnelling.

De aanvang van het album is weergaloos met vier zeer sterke songs op een rij. Openingstrack The Waters Rising is een song met een breed spectrum en een rustig begin, maar naar het einde toe worden de keyboards en gitaren heftiger en krijgen we ook nog dubbele basdrums te horen. Hearts Of Stone was de eerste vooruitgeschoven single en vormt ook het ideale visitekaartje voor dit schijfje. Het is een nummer dat golvend beweegt tussen stevige riffs en stillere momenten. The Lighthouse baadt volledig in de sfeer van southern rock, dat is grotendeels te danken aan de ietwat mysterieuze gitaren en keyboards. Een eerste hoogtepunt krijgen we met Red Forest Roads dat vooral laat horen hoeveel ruimte Cammie Gilbert tegenwoordig krijgt. Naar het einde van deze track toe is er dan toch eindelijk nog eens een echte tempoversnelling met het drumwerk van Beverly in een hoofdrol. Het is pas bij track nummer vijf, The Hanging Tree, een vrij saai liedje, dat ik de furie van weleer met de bastbeats en de grunts wat begin te missen. Ik kan me dan ook goed voorstellen dat voor heel wat fans Starlight And Ash overkomt als een te radicale ommezwaai. Gelukkig krijg je er wel heel wat voor in de plaats. Dit album is donker van opzet en baadt in de broeierige sfeer van het diepe zuiden van de Verenigde Staten, waar moerassen, bezweringen en voodoo nooit ver weg zijn. Het is een soort van exotische gothic die minstens even geheimzinnig is als de Engels, Victoriaanse stijl die we hier meer gewend zijn. Het tweede hoogtepunt van het plaatje is Just A Day, dat als enige nummer door middel van vervormde gitaren en heftig drumwerk toch nog wat raakvlakken met echte metal vertoont. Zoals het ondertussen een traditie is geworden, bevat dit album ook nu weer een bekende cover. Deze keer koos men voor The House Of The Rising Sun (vooral bekend van The Animals) en dat is een vrij logische keuze omdat de tekst ervan handelt over een arme familie in New Orleans. The Shipbuilder's Son sluit het album gepast af.

Het lijdt geen twijfel dat Starlight And Ash bij heel wat fans van het eerste uur gemengde reacties zal oproepen, maar anderzijds zal de band ook heel wat nieuwe fans kunnen aantrekken. Vooral degenen die de scherpe randjes van de voorgaande albums niet zo konden waarderen, zullen misschien nu wel hun gading vinden in de nieuwe soulvolle aanpak van de band.