Municipal Waste - Electrified Brain

Naar een concert van Municipal Waste ga je niet voor de diepgang of de sterke opbouw van de songs. Bij deze band is het rammen vanaf de eerste tot de allerlaatste seconde, en dat geldt natuurlijk ook voor de platen die ze uitbrengen. Daarbij maken ze veelvuldig gebruik van standaardriffs die inmiddels gemeengoed zijn geworden omdat talloze andere thrashmetalbands ze ook gebruiken om hun songs aaneen te rijgen. Originaliteit en vernieuwing zijn in het repertoire van Municipal Waste nooit een prioriteit geweest; elk album lijkt daardoor vrij sterk op het voorgaande. Dit alles klinkt misschien negatiever dan ik het eigenlijk bedoel, want al bij al kan ik deze  Amerikaanse crossoverband best wel pruimen. De groep heeft een no-nonsense aanpak en beperkt zich tot hetgeen waarin ze erg goed zijn, namelijk het brengen van ultrakrachtige, korte songs, die de efficiëntie van thrashmetal verbinden met de rauwe power van punk en hardcore. 

Crossover thrash was midden en eind van de jaren 80 van de vorige eeuw een hoofdzakelijk Amerikaans verschijnsel dat ontstond onder impuls van bands zoals S.O.D. , D.R.I. en Suicidal Tendencies. Het belangrijkste kenmerk van dit subgenre zijn de snelle, agressieve maar vooral ook veelal korte tracks. Municipal Waste werd opgericht in de Amerikaanse staat Virginia in 2001, op een moment dat de belangstelling voor crossover en hardcore al een tijdje aan het afnemen was, en meer progressief en technisch gerichte thrashmetal, met bands zoals Nevermore, Gojira en Messhugah, zijn opgang maakte. De heren van Municipal Waste hadden hier geen boodschap aan en op hun debuutalbum, Waste Em All uit 2003, gingen ze loodrecht in tegen die nieuwere trends van complexere thrashmetal. Ze werden zo één van de nieuwe vaandeldragers van het crossover genre. Het nieuwe album, Electrified Brain, is inmiddels hun zevende studioalbum en is de opvolger van het ongemeen felle Sime And Punishment uit 2017.

Zoals hierboven reeds vermeld is er op dit nieuwe schijfje alweer erg weinig nieuws onder de zon. Alle veertien songs volgen elkaar razendsnel op en vormen in totaal een speelduur van nog geen vierendertig minuten. De beste tracks zijn die waarbij de gebruikelijke lead break op het ideale moment invalt, zoals bijvoorbeeld bij Demoralizer het geval is. Ook Thermonuclear Protection en afsluiter Paranormal Janitor behoren tot die categorie en versmelten stevige thrash met een vette portie groove. Het nummer Restless And Wicked doet niet enkel qua songtitel aan Accept denken (deze Duitsers hadden in 1983 een album en een song met de titel Restless And Wild). Ook de geweldige riff doet wel wat denken aan Fast As A Shark, één van de meest legendarische Accept songs. De overige nummers op het album hebben jammer genoeg te weinig eigen insteek om van een geweldige plaat te kunnen spreken. Ook op tekstueel vlak maakt Municipal Waste het niet al te moeilijk. Zo gaat de openingstrack, Electrified Brain, hoe verrassend, over de elektrische stoel en zijn 'iron, steel en speed' de cruciale woorden in de song High Speed Metal. Iets interessanter zijn de lyrics van de track Ten Cent Beer Night. Op het eerste gezicht zou je kunnen denken dat het hier louter gaat over veel bier drinken aan een bespottelijke prijs, maar het is meer dan dat. De band vertelt hier een waargebeurde anekdote over een sportevenement waarbij promotie gemaakt werd met zeer goedkope pintjes, met alle gevolgen van dien. Doordat er veel teveel volk op af kwam en er erg veel werd gedronken, ontaarde het evenement in excessief gedrag en zware baldadigheden. 

Electrified Brain is zeker een must voor elke Municipal Waste fan en een leuke aanvulling in de collectie van de gemiddelde fan van thrash, crossover en hardcore. Globaal gezien vind ik dit nieuwe schijfje iets minder explosief en zelfs wat minder geïnspireerd dan voorganger Slime And Punishment, maar anderzijds dan weer een pak beter dan The Fatal Dark uit 2012.