Jorn - Over The Horizon Radar

De Noorse zanger/songwriter Jorn Lande is reeds sinds 1993 als rockartiest actief, en is inmiddels bij talloze bands en projecten betrokken geweest. Wat mij betreft kende hij zijn creatieve hoogtepunt toen hij deel uitmaakte van de band Masterplan, met wie hij drie schitterende albums uitbracht. Ook zijn bijdragen aan een aantal Avantasia albums (onder meer de laatste twee, Ghostlights en Moonglow) gingen zeker niet onopgemerkt voorbij, en dan is er natuurlijk nog zijn eigen band Jorn waarmee hij sinds 2000 op geregelde basis een nieuwe studioplaat uitbrengt. In 2010 verscheen het album Dio, dat een eerbetoon was aan zijn grootste idool, Ronnie James Dio, die datzelfde jaar overleden was. Jorn heeft trouwens nog heel wat meer bekende nummers gecoverd, want de albums Heavy Rock Radio (2016) en Heavy Rock Radio II (2020) stonden volledig in het teken van zijn eigen interpretaties van bekende radiohits. De keuze van gecoverde songs was daarbij soms voor de hand liggend (Deep Purple, KISS, Black Sabbath), maar ook een aantal keer minder evident zoals Kate Bush of Peter Gabriël. Het nieuwste Jorn-schijfje, Over The Horizon Radar, dat hieronder besproken wordt, is ondertussen het twaalfde originele studioalbum en werd op 17 juni uitgebracht door het label Frontiers Records.

Op de cover van het nieuwe plaatje lijkt het wel alsof de artiest is terechtgekomen op de filmset van Stranger Things, en we weten allemaal welke vreemde zaken er gebeuren in deze sciencefiction serie. Zo'n vaart loopt het op muzikaal vlak zeker niet, want op dat gebied blijft alles nogal bij het oude. Ik zou zelfs durven beweren dat alles hier zelfs een beetje té vertrouwd klinkt. Het album opent met de titeltrack, die net als de volgende songs Dead London en My Rock And Roll oerdegelijk maar tegelijkertijd ook erg braaf en voorspelbaar klinken. Nog andere nummers zoals One Man War en Special Edition zijn net zo degelijk maar tevens ook ronduit saai, want aan fillers is er op dit schijfje helaas geen gebrek. Uiteraard is qua performance alles dik in orde, dat is niet het probleem, maar dit album komt een flinke dosis 'grinta' te kort. Jorn kiest tegenwoordig voor wat meer gezapige songs, een beetje in de stijl van Whitesnake of de huidige Deep Purple. Daar is niets mis mee, maar dan moet je er wel voor zorgen dat het nieuwe songmateriaal ook voldoende pit heeft, en dat is hier toch veel te weinig het geval. Ook als het wat meer up-tempo gaat, zoals bij  Black Phoenix hoor je dat de nieuwe songs zich niet kunnen meten met de kwaliteit die ze hadden ten tijde van bijvoorbeeld het album Bring Heavy Rock To The Land, en ook de op zich originele ballad, Winds Of Home, met een aparte ritmische begeleiding, komt er helaas niet helemaal uit.

Over The Horizon Radar stelt dus behoorlijk teleur en dat is vooral te wijten aan de te afgemeten, voorspelbare composities. Misschien wordt het tijd om op dat vlak tenminste voor een deel van de songs de fakkel toch maar eens door te geven.