Darkane - Inhuman Spirits

Degenen die aan het begin van de jaren 2000 de zogenaamde 'Gothenburg metal scène' van nabij hebben gevolgd zullen wellicht ook wel de band Darkane op hun weg zijn tegengekomen. In die tijd was de regio van Göteborg het centrum van de toenmalige golf van nieuwe Zweedse melodeath metalbands, die onder meer spraakmakende namen zoals In Flames, At The Gates en Soilwork voortbracht. Darkane, de naam is een samentrekking van dark en arcane, werd opgericht in 1998 en is dus ook van Zweedse afkomst. De band bracht tussen 1999 en 2014 zes studioalbums uit, met als laatste worp The Sinister Supremacy uit 2013. Als ik drie klassieke albums zou moeten opsommen die volgens mij de stijl van Darkane sterk hebben beïnvloed zou ik gaan voor Kill 'Em All van Metallica, Beneath The Remains van Sepultura en Heartwork van Carcass. De songs van Darkane balanceren voortdurend op de grens tussen thrash- en deathmetal, en het pionierswerk dat de Engelse groep Carcass heeft verricht heeft ongetwijfeld een grote invloed gehad op de muzikale ontwikkeling van de band. De bezetting van de groep is, op de zang na, de hele tijd ongewijzigd gebleven. Het debuutalbum, Rusted Angel (1999), werd opgenomen met Laurence Mackrory aan de microfoon, maar nog datzelfde jaar verliet hij de band en werd hij vervangen door Andreas Sydow. In 2011 keerde Mackrory terug en deed dus ook de vocals voor het album The Sinister Supremacy. Ook op het nieuwe schijfje, Inhuman Spirits, dat verscheen op 24 juni, is hij opnieuw van de partij. 

Negen jaar liggen er dus tussen de release van het vorige plaatje en het nieuwe album. Het collectieve gevoel om deel uit te maken van een groter geheel, in dit geval de Gothenburg scène, is er niet meer, want de gloriedagen daarvan liggen al een tijdje achter ons. Darkane moet dus nog meer dan voorheen uitgaan van hun eigen kracht, ik was dus zeer benieuwd hoe de band anno 2022 zou klinken. De eerste twee tracks, Inhuman Spirits en Awakening, nemen al meteen alle twijfel weg. De titeltrack is een echte thrash song, waarop Lawrence Mackrory zijn ietwat James Hetfield- achtige zang aanwendt, terwijl hij tijdens het meer deathmetal georiënteerde Awakenings zijn diepe grunts laat domineren. De ritmesectie verkeert in bloedvorm en het gitaarwerk is over de ganse lijn scherp en agressief. Met Mansion Of Torture, de zesde song in de tracklist, komen we tot het eerste hoogtepunt van het album. De toevoeging van keyboards tijdens het refrein zorgt ervoor dat deze song net iets anders klinkt dan al het overige songmateriaal. Meteen na dit nummer volgt reeds het volgend hoogtepunt, namelijk The Quintessence Of Evil, dat een wat langzamer tempo heeft en waarin wat progressieve elementen zijn verwerkt. Het instrumentale Valnader sluit het schijfje af in de vorm van sombere, sinistere piano akkoorden.

Inhuman Spirits is een erg sterk comeback album van een zeer getalenteerde band. In zowat elk nummer duiken er knappe breaks en tempowisselingen op, die het geheel van een groovy karakter voorzien. Hetgeen ik ook erg waardeer is het feit dat Mackrory zelf instond voor het studiowerk en de productie. Dikwijls krijg je in zo'n geval een toch wat minder goede sound, maar dat is hier dus zeker niet het geval. We kunnen nu enkel maar hopen dat we niet weer negen jaar geduld zullen moeten opbrengen voor de opvolger van Inhuman Spirits.