Samenvatting

Recensie door metal4ever op 14/06/2022
  • Uitgebracht door Nuclearblast Records
  • Metalfans score80

Het nieuwe, vijftiende studioalbum van Kreator is verre van slecht, maar verbleekt een beetje bij zijn formidabele voorgangers, Phantom Antichrist en Gods Of Violence. Toch blijven Mille Petroza en zijn mannen echte toppers in het genre.

Pluspunten

  • De gitaarsound blijft het speerpunt van deze band
  • Een thrash metalband die variatie tracht te brengen

Minpunten

  • Koorzang en cleane zang lijken toch minder te passen in het geluid van Kreator

Samen met Sodom en Destruction behoort Kreator tot de zogenaamde 'grote drie van de Duitse thrash metal'. Deze drie bands werden allen opgericht in het begin van de jaren tachtig van de vorige eeuw, maar in tegenstelling tot beide andere bands stond Kreator altijd wel wat meer open voor vernieuwing. Met hun eerste albums, Endless Pain (1985) en Pleasure To Kill (1986), gaf Kreator al snel een adequaat antwoord op het verschroeiende, agressieve geluid van hun Amerikaanse collega's van bijvoorbeeld Slayer en Exodus. Tijdens het voorbije decennium werden er door deze groep slechts twee studioalbums uitgebracht, namelijk Phantom Antichrist (2012) en Gods Of Violence (2017), maar beide schijfjes waren van een erg hoog niveau. Met een kloof van vijf jaar tussen Gods Of Violence en het nieuwe album, Hate Über Alles, waren de verwachtingen erg hoog. Met de vooruitgeschoven single Midnight Sun gaf de groep al te kennen dat we op het nieuwe schijfje toch wel wat nieuwe invalshoeken mochten verwachten, want voor het eerst sinds het ontstaan van de band werd er op dat nummer vrouwelijke zang geïntroduceerd. Met uitzondering van de bassist is de line-up van de groep al sinds 2001 onveranderd gebleven. Drummer Ventor en frontman zanger/gitarist Mille Petroza waren er al bij sinds het prille begin, en in 2001 werd de Finse gitarist Sami Yli-Sirniö aangetrokken als vervanger voor Tommy Vetterli. In 2019 vervoegde ex-Dragonforce bassist Frédéric Leclercq de line-up, nadat Christian Giesler de band had verlaten. In die bezetting werd het nieuwe, inmiddels vijftiende, studioalbum opgenomen dat dus de titel Hate Über Alles meekreeg.

Na het filmische intro Sergio Corbucci Is Dead krijgen we met de titeltrack Hate Über Alles en Killer Of Jesus onmiddellijk twee onvervalste, old school thrashers te horen. Beide songs demonstreren Kreator in zijn allerbeste vorm, met snelle, vlijmscherpe riffs en een heerlijk, vol gitaargeluid. Daarna wordt tijdens Crush The Tyrants het tempo behoorlijk teruggeschroefd onder impuls van het opzwepende drumwerk van Ventor. De knapste track op dit plaatje is wat mij betreft Strongest Of The Strong, dat door het galopperende tempo en het fraaie twin-gitaarwerk een beetje lijkt op een kruisbestuiving tussen thrash- en powermetal. Hetgeen me bij elke luisterbeurt telkens opviel, was dat de eerste helft van de tracklist beduidend sterker is dan de tweede. Bij Become Immortal, dat ondertussen ook als vierde single is gelanceerd, blikt de groep terug op haar beginjaren. Midden in dit nummer is er een melodisch tussenstukje met koorzang waardoor er helaas heel wat vaart en venijn uit de song wordt weggezogen. De nummers Conquer And Destroy en Demonic Future neigen nogal naar mainstream, en de cleane zang van Mille Peroza tijdens Pride Comes Before The Fall  is ook niet meteen een onverdeeld succes. Wel geslaagd vind ik de inbreng van de Duitse zangeres Sofia Portanet in de al eerder vermelde song Midnight Sun. Haar bijdrage is eerder beperkt, maar contrasteert heerlijk met de felheid van de riffs die wel wat aan Arch Enemy doen denken. Het is al een tijdje de gewoonte dat een Kreator-album wordt afgesloten met het langste, meest epische nummer van het schijfje. Dat is nu ook weer het geval, maar vergeleken met bijvoorbeeld Death Becomes My Light, de knallende afsluiter van Gods Of Violence, is de laatste track van dit plaatje, Dying Planet, toch veel minder overtuigend. 

Bij een succesvolle formatie zoals Kreator wordt de lat altijd erg hoog gelegd, en misschien waren onze verwachtingen deze keer wel net iets te hoog. Hate Über Alles bevat nog steeds een aantal ijzersterke tracks, maar ook wel wat mainstream. De losse, vocale experimentjes met koorzang en cleane zang die bij sommige songs opduiken, halen de vaart en de scherpte teveel uit die bewuste tracks en bewijzen nog maar eens hoe moeilijk het is om binnen het thrashmetal genre op een succesvolle manier met nieuwe ideeën om te gaan. Het is iets waar zelfs de pioniers van Metallica, toch zowat de beroemdste metalband aller tijden, van kunnen meespreken.


Metalfans.be-nieuws in je facebook nieuwsfeed?