Battlelore - The Return Of The Shadow

Een ietwat groteske, ork-achtige krijger en een licht chaotisch kleurenpallet sieren de cover van het gloednieuwe Battlelore album. Met zo'n cover art is al meteen duidelijk dat bij deze band fantasy en metal hand in hand gaan. Van meet af aan was er bij deze formatie een grote fascinatie voor het literaire erfgoed dat werd nagelaten door de Engelse filoloog en schrijver J.R.R. Tolkien, de bedenker van de overbekende verhalen uit The Lord Of The Rings saga. 

Het Finse Battlelore werd in 1999 opgericht en bracht tussen 2002 en 2012 zes studioalbums van een eerder matig niveau uit. Ondanks de zevenkoppige bezetting is de algehele sound van de groep nogal vlak en zoutloos. Het is eigenlijk enkel door de inbreng van mystieke elementen, invloeden uit de folk en wat epische opsmuk dat een aantal van hun songs toch nog vrij behoorlijk klinkt. Na de release van hun laatste album, Doombound uit 2011, leek het alsof de band op het slagveld was verslagen want het leek erop dat de groep er definitief mee ophield. Maar in 2016 herrees de band uit zijn assen en Battlelore was dat jaar nog te zien tijdens de allerlaatste editie van het Metal Female Voices Fest in het Oost-Vlaamse Wieze. De line-up was daarbij identiek dezelfde gebleven als waarmee men in 2011 was gestopt. Nog steeds in diezelfde slagorde trok men een tijdje geleden naar de Finse Sound Supreme Studios voor de opnames van het nieuwe schijfje, waarbij opnieuw de Zweeds producer Dan Swanö onder de arm werd genomen. Het resultaat daarvan is te horen op The Return Of The Shadow, dat op 3 mei door Napalm Records werd uitgebracht. 

Wie had gehoopt dat de band de zwaarden en speerpunten wat scherper zou hebben geslepen, en dus wat meer scherpte en felheid zou brengen, komt jammer genoeg bedrogen uit. Op The Return Of The Shadow zijn de epische en folkelementen nog wat verder uitgehold, en worden de mystieke momenten nog wat meer beperkt. Wat mij betreft is de enige die binnen deze band het niveau nog wat weet op te krikken toetseniste Maria Honkanen. Haar keyboards- en fluitspel is rijk en gevarieerd en zorgt op die manier toch nog enigszins voor het peper en zout. Van zodra de epische folk invloeden wat meer naar de achtergrond verdwijnen wordt pijnlijk duidelijk hoe weinig echte kwaliteit er binnen deze formatie schuilgaat. De zang van zangeres Kaisa Jouhki is vrij monotoon van aard en soms zelfs zagerig, en ook de harsh vocals van Tomi Mykkänen brengen te weinig afwisseling. Ondanks de aanwezigheid van twee gitaristen is er van fraai gitaarwerk, laat staan gitaarsolo's, nooit echt sprake en de ritmesectie doet gewoon plichtsgetrouw haar werk. De tracks Chambers Of Fire, Orcrist en Elvenking steken mede door de knappe inbreng van de keyboards nog enigszins boven de middelmaat uit, maar andere songs zoals Firekeeper, Mirrormere en afsluiter Shadow Of The East zijn zo lamlendig dat ik alle moeite moest doen om deze tracks niet gewoon snel door te skippen. 

Aangezien er op elf jaar tijd niet echt veel veranderd is aan de sound van Battlelore, zullen de fans van deze band het nieuwe songmateriaal wel weer weten te waarderen. Alleen al aan een songtitel zoals openingstrack Minas Morgul is te merken dat de band nog steeds haar inspiratie zoekt in de wereld van Midden-aarde, en met binnenkort een nieuwe, spectaculaire tv-serie die gebaseerd is op het werk van Tolkien in het vooruitzicht, zal de belangstelling voor Sauron en co. wellicht opnieuw gaan toenemen. Misschien dat Battlelore daarmee ook een beetje zijn voordeel kan doen.