Septicflesh - Modern Primitive

The City Of Prague Philharmonic Orchestra is een orkest dat vrij frequent zijn medewerking verleent aan diverse muziekbands. Onder de metalbands die reeds met dit orkest samenwerkten vinden we onder meer Blind Guardian, Epica, Therion en vooral ook het Griekse Septicflesh. Deze laatste band werd in 1990 opgericht en speelde aanvankelijk nog vrij traditionele death metal, zij het wel met steeds een zeer eigenzinnige insteek. Voor hun zesde album, Communion uit 2008, werd er voor de eerste maal beroep gedaan op het hierboven genoemde filharmonisch orkest. Het was meteen een echte gamechanger in het repertoire van deze Atheners. Het muzikale concept van Communion werd bij de volgende platen doorgetrokken en vormt nog steeds de basis voor het nieuwe album, Modern Primitive, dat op 20 mei werd uitgebracht. Bij het vorige album van de band, Codex Omega uit 2017, vond ik dat de slinger wat teveel was doorgeslagen naar het puur machinale en technologische. Daarmee bedoel ik dat ik bij het beluisteren van dat schijfje teveel de indruk kreeg dat de songs waren gecreëerd door artificiële intelligentie en computers. Dat was natuurlijk niet zo, het was enkel een indruk, maar persoonlijk prefereer ik toch meer muziek die duidelijker de stempel draagt van mensen van vlees en bloed. Talloze luisterbeurten van het nieuwe schijfje hebben me echter kunnen overtuigen dat, wat die opmerking betreft, Septicflesh wel degelijk terug op het juiste spoor zit.

De eerste twee songs, The Collector en Hierophant, zijn oerdegelijk maar tegelijk ook weinig verrassend. Beide tracks voldoen volledig aan de huidige muzikale formule die de groep hanteert. Daarbij wordt de op zich al bombastische sound nog extra geboosterd door de inbreng van het filharmonisch orkest. Daarnaast is de wisselwerking tussen de diepe, gebiedende grunts van Spiros Antoniou en de cleane, eerder zalvende zang van Sotiris Vayenas een erg sterke troef bij Septicflesh. Het wordt pas echt interessant vanaf track nummer drie, Self-Eater, waarbij voor het eerst ook het kinderkoor Libro Coro op de voorgrond treedt. Het ene moment lijken deze stemmetjes rechtstreeks uit de hemel te komen, terwijl ze op een ander moment eerder lijken te hebben postgevat aan de poorten van de hel. Het erg knappe Neuromancer opent met een Midden-Oosterse melodie en mandolineklanken en zet vervolgens op dreigende en glorieuze wijze zijn weg verder. Coming Storm is enigszins opgebouwd als een mini klassieke symfonie. Het gaat van start met snelle, temperamentvolle klassieke melodielijnen, heeft een rustig, atmosferisch tussenstuk en mondt uit in een machtige finale. Daarna komen de naar mijn gevoel twee sterkste tracks aan bod, te beginnen bij A Desert Throne, dat perfect illustreert hoe goed de band in staat is om ondanks de vrij korte speelduur toch erg veel variatie in één song te brengen. Dat geldt misschien nog meer voor de titeltrack, Modern Primitive, die naar het einde toe wordt verfraaid met zweverige, Therion-achtige koorzang. Vooraleer het meeslepende A Dreadful Muse het album mag afsluiten, krijgen we eerst nog Psychohistory, dat vooral vanwege de zware blastbeats en de afwezigheid van cleane zang, het meest death metal getinte nummer van dit plaatje is. 

Dit elfde studioalbum van Septicflesh is zonder twijfel een erg sterk schijfje geworden dat kwalitatief dicht in de buurt komt van de echte klassiekers Communion en Titan. De enige kanttekening die ik hier zou willen maken is de eerder krappe totale speelduur van dit plaatje. Die bedraagt nauwelijks achtendertig minuten, dat terwijl er tussen de release van voorganger Codex Omega en dit nieuwe werk toch vijf lange jaren zitten. Het is dan ook een beetje jammer dat de band niet geopteerd heeft voor één of twee wat langere songs zoals ze in het verleden wel eens deden met bijvoorbeeld Persepolis en Prometheus. Want hoe goed Septicflesh op dit nieuwe songmateriaal ook klinkt, er is door het feit dat de groep zich hier beperkt tot enkel eerder korte, compacte songs toch een zekere voorspelbaarheid aan het opkomen, en dat is toch iets wat een band als Septicflesh kan missen als kiespijn.