Evergrey - A Heartless Portrait (The Orphean Testament)

Alweer een nieuwe plaat van Evergrey? Het vorige schijfje dateert nog maar van februari vorig jaar en dat is dus toch nog maar zo'n vijftien maanden geleden. Het ijzer smeden terwijl het heet is, heet dat dan, maar ik denk dat ten huize Evergrey dat ijzer nooit echt de kans krijgt om af te koelen. Inspiratie genoeg dus bij deze Zweden, want bij mijn weten hebben ze nog nooit een minderwaardig album uitgebracht. Het vorige album, Escape Of The Phoenix, markeerde het laatste deel van een trilogie, en het nieuwe plaatje, A Heartless Portrait (The Orphean Testament), blijkt alweer het eerste te zijn van een nieuw drieluik. Voor deze enigszins nieuwe start verruilde de band het label AFM Records voor Napalm Records, terwijl Jacob Hansen opnieuw een belangrijk aandeel kreeg in het studiowerk en het artwork in handen bleef van Giannis Nakos.

Voor de eerste twee songs van dit nieuwe album werden opnames van het geluid van duizenden fans in de muziek verwerkt, hetgeen een vrij sterk live-gevoel creëert. Daarbij is opener Save Us heftig en agressief, terwijl Midwinter Calls meer teruggrijpt naar de voor de band zo typische melancholische sound. Dat Evergrey op dit album toch ook wel wat vernieuwing brengt, is te horen op Ominous, één van de interessantste tracks. In de stem van de charismatische zanger Tom Englund zijn pure power en donkere melancholie samengebald, en dat komt maximaal tot ontplooiing tijdens dit nummer, waarin bovendien ook nog erg fraaie gitaarsolo's van gitarist Henrik Danhage aan bod komen. Ook Call Out The Dark is een meesterwerkje. Het is een iets rustiger nummer waarbij het ijle keyboardspel van Rikard Zander voor een ietwat spookachtige aanvulling zorgt, bovenop het alweer schitterende gitaarwerk. De titeltrack, The Orphean Testament, en de songs Reawakening en Heartless zijn eerder de mainstream tracks op dit schijfje; ze worden gekenmerkt door veel melodie en een opbouw vanuit het steeds hyperdynamische drumwerk van Jonas Ekdahl. Naast Ominous is ook The Great Unwashed nog een song die enige vernieuwing met zich meebrengt. De compositie van dit nummer getuigt van een durf die heel wat andere bands niet zouden kunnen opbrengen, maar bij Evergrey lukt zoiets probleemloos. Qua samenspel is Blindfolded misschien nog wel de knapste song op dit album. Onder de hamerende impuls van Jonas Ekdahl en bassist Johan Niemann krijgen we een compacte, agressieve track te horen met andermaal subliem gitaarwerk. Het gebeurt tegenwoordig wel vaker dat een metalband een album afsluit met het rustigste nummer. Evergrey doet dat hier met het erg mooie, akoestische Wildfires, dat dit schitterende schijfje langzaam doet uitdoven.

Dit dertiende studioalbum van Evergrey is in alle opzichten een meesterlijk schijfje, dat nog net iets hoger scoort dan zijn voorganger Escape Of The Phoenix. Ondanks het feit dat deze formatie nu toch al zevenentwintig jaar actief is, lijkt de inspiratie nog toe te nemen, dat is toch wel erg opmerkelijk.