Visions Of Atlantis - Pirates

Toen ik in de nieuwsrubriek van onze website het artikel over de voorstelling van het nieuwe Visions Of Atlantis album las, was ik toch een beetje verbaasd over het piratenthema dat de band hierbij aansneed. Nu is de zee altijd wel al een geliefkoosd onderwerp bij deze band geweest, maar het thema piraterij leek me op zich toch nogal kitscherig voor een groep als Visions Of Atlantis. Deze Oostenrijkse formatie is ondertussen al tweeëntwintig jaar bezig en had zich vanaf het begin reeds snel genesteld in de subtop van de symfonische metal. De beste jaren van deze band situeerden zich wat mij betreft tussen 2007 en 2013, toen de albums Trinity, Delta en Ethera werden uitgebracht. Voor de opnames van Pirates bleef de bezetting identiek als bij voorganger Wanderers uit 2019. Dat plaatje bestond voornamelijk uit vrij goede, typische VOA-songs met toch ook wel wat minder sterke nummers. Met name de ballads vind ik doorgaans een nogal zwak punt bij deze band, maar ook op een aantal up-tempo tracks ontbrak het op Wanderers soms aan inspiratie. Ik was dan ook benieuwd naar wat de groep ons een dikke twee en een half jaar later zou voorschotelen en of ze, net zoals vele andere bands, zouden hebben  geprofiteerd van de extra vrije tijd die door de lange corona periode was vrijgekomen.

Het nieuwe album, dat sinds 13 mei beschikbaar is, gaat van start met drie, vrij sterke nummers. Openingstrack Pirates Will Return en de song Master The Hurricane zijn de langste tracks op het schijfje en bieden knappe epische momenten, terwijl Melancholy Angel dan weer de geknipte single is met mooie melodieën waarbij zangeres Clémentine Delauney haar loepzuivere stem ten volle kan aanwenden. Vervolgens gaat het bij track nummer vier grondig fout. Clocks is een song die niet zou misstaan tussen alle andere kleffe meligheid van een Eurovisie Songfestival, maar op een album van VOA past dit totaal niet. Na zo'n miskleun zou je daarna toch terug een stevige metal track mogen verwachten, maar in plaats daarvan krijgen we een eerste flauwe ballad te horen. Op zich allemaal niet zo erg, maar daarna schijnt het de band niet echt meer echt te lukken om de draad opnieuw op te nemen en verder te gaan met de uitstekende drive waarmee men het album was begonnen. Enkel bij In My World kan de groep nog even opveren, maar de overige zes songs die het album nog bevat kwijnen allemaal een beetje weg door een gebrek aan inspiratie. Het zijn op zich geen slechte songs, die allemaal nog goed van start gaan, maar telkens je verwacht dat het momentum er zit aan te komen, gebeurt nog weinig of niets. Het is tekenend voor een band waarbij de bruisende ideeën stilaan aan het opdrogen zijn. Het kan toeval zijn, maar mij lijkt het dat sedert het aantreden van Clémentine Delauney in 2013 (het eerste album met haar was The Deep & The Dark uit 2018), het niveau van de composities stilaan achteruit gaat. Op visueel vlak valt er zeker wel te genieten, want voor elk van de drie uitgebrachte singles, Melancholy Angel, Master The Hurricane en Legion Of The Seas, werd er telkens een erg knappe video ingeblikt. 

Globaal genomen vind ik dit achtste album van Visions Of Atlantis behoorlijk teleurstellend. Teveel songs klinken zoutloos en inspiratieloos, en op deze manier kan het niet anders dan dat de band zijn plaats in de subtop van de symfonische metal aan het kwijtspelen is. Dat het plaatje toch nog enigszins wordt rechtgehouden is enerzijds te danken aan het immer excellente werk van geluidstovenaar Jacob Hansen, die instond voor de mix en de mastering, en natuurlijk ook aan de geweldige zang van frontvrouw Delauney, want op dat vlak is ze zeker een natuurtalent.