Audrey Horne - Devil's Bell

Begin jaren negentig van de vorige eeuw was de mysterieuze cult-serie Twin Peaks één van de populairste tv-programma's van die tijd. Eén van de hoofdfiguren uit deze serie was Audrey Horne (geacteerd door Sherilyn Fenn) en dat personage vormde de inspiratiebron voor vijf Noorse rockmuzikanten, die deze naam kozen als bandnaam voor de groep die ze in 2002 oprichtten. Onder de leden van deze band vinden we Arve Isdal, de leadgitarist van de progressieve blackmetalband Enslaved, maar de muziek van Audrey Horne is van een heel andere orde. De sound van deze groep rust voornamelijk op drie pijlers: de zeer toegankelijke riffs, het fraaie twin gitaarwerk van het gitaarduo Arve Isdal en Thomas Tofthagen en de wat met Ozzy Osbourne vergelijkbare zang van zanger Toschie. Sinds 22 april is het nieuwe album Devil's Bell op de markt en dat is, net als bij voorganger Blackout (2018), iets waarop fans van de band en van toegankelijke hardrock in het algemeen zich zeker op kunnen verheugen.

Al bij de eerste tonen van opener Ashes To Ashes besef je reeds dat je met dit schijfje aan het juiste adres bent. Vervolgens krijgen we met Animal en Break Out twee catchy songs met een hoog meezinggehalte die zowel rebels als vertrouwd klinken. Return To Grave Valley is een instrumentale track van het soort dat Iron Maiden in hun beginjaren ook wel eens liet horen, met harmonieus dubbel gitaarwerk en typische tempobreaks. Deze invloeden uit de vroege Britse heavy metal liggen bij Audrey Horne trouwens de hele tijd voor het grijpen, zonder dat dat evenwel storend is. Voeg daar nog het Ozzy achtige stemgeluid van Toschie aan toe en de herkenbaarheid is compleet. Onmiddellijk na dit stukje pure nostalgie gooit de groep pas echt al zijn troeven op tafel, want met het aanstekelijke Danse Macabre en de felle uptempo titeltrack passeren de beste songs van het album. De drie laatste nummers liggen allen in hetzelfde straatje, waarmee ik ook tot het enige minpuntje van dit album kom, namelijk dat het een beetje jammer is dat de band niet wat meer heeft durven experimenteren en zich niet wat meer uit zijn comfortzone heeft gewaagd. Het is natuurlijk een detail dat geen afbreuk doet aan de algehele kwaliteit van dit zevende Audrey Horne album, dat bovenal een sfeer van classic rock uitstraalt, zij het dan wel met een vet metalrandje.