Sabaton - The War To End All Wars

In tijden van relatieve vrede is het nog vrij cool als bands het in hun songs over veldslagen en heroïsche oorlogsdaden hebben, maar nu er op ons Europese continent zo'n gewelddadig conflict zoals in Oekraïne plaatsvindt voelt dat plots toch heel anders aan. Oorlogvoering was altijd al een belangrijk thema bij heel wat metalbands, maar toch kom je al vrij snel uit bij de Zweedse powermetal band Sabaton, die van de grote historische oorlogen hun specialiteit hebben gemaakt. Toch kan je Sabaton niet verwijten dat ze de gruwel van de oorlog als bron van sensatie opzoeken, laat staan dat ze oorlog op zich zouden verheerlijken. Bij hen is het veeleer een fascinatie voor authentieke oorlogsverhalen en anekdotes, die ze graag met hun fans willen delen. Dat gebeurt natuurlijk voornamelijk via hun songs, maar de band beschikt tevens over een eigen Sabaton History Channel.

Hoewel Sabaton door een grote schare fans op handen wordt gedragen, worden ze toch ook door nogal wat critici eerder verguisd. De band wordt daarbij verweten dat ze totaal niet vernieuwend zijn en dat ze bovendien over slechts een matig talent beschikken. Dat eerste argument kan ik nog redelijk beamen, maar de groep heeft naar mijn mening wel degelijk heel wat talent en heeft in de loop der jaren een erg herkenbare, eigen sound ontwikkeld. Alleen al het stemgeluid van zanger Joakim Brodén herken je uit de duizend, en het gevarieerde, flitsende gitaarspel van Tommy Johansson getuigt van grote klasse.

Het nieuwe album, The War To End All Wars, sluit naadloos aan bij zijn voorganger, The Great War, dat werd uitgebracht in 2019. Beide schijfjes handelen over de Eerste Wereldoorlog in de vorm van los van elkaar staande lyrics. In de openingstrack, Sarajevo, vertelt een vrouwenstem over de directe aanleiding van deze 'Grote Oorlog', namelijk de dodelijke aanslag op de toenmalige troonopvolger van de Donaumonarchie, Franz Ferdinand. Vervolgens zet de band met de song Stormtroopers de frontale aanval in. Het is een vurige up-tempo track die me qua riffs en intensiteit aan de beginjaren van Iron Maiden doet denken. Ook Dreadnought, dat handelt over een slagschip, is een ijzersterke track. Het tempo ligt hier beduidend lager en lijkt mee te deinen op het ritme van de zee. Met The Unkillable Soldier zijn we vervolgens alweer bij een heerlijke power hymne beland en verderop de tracklist komen we nog twee hoogtepunten tegen. Hellfighters is een uitmuntend nummer met lekkere snelle riffs en alweer schitterende solo's van Johansson, en Christmas Truce is een erg mooie, pakkende ballad over vijanden die ter gelegenheid van Kerstmis voor één dag met elkaar vrede sluiten. Hoe onwezenlijk moet het niet zijn om de ene dag elkaar nog naar het leven te staan en de volgende dag, vanwege Kerstmis, met elkaar te drinken en te verbroederen om vervolgens de dag daarna elkaar weer te gaan bekampen. De overige songs, die ik hier niet vermeld heb, zijn allemaal verre van slecht, maar bevestigen de bewering dat deze groep er toch zo'n broertje dood aan heeft om het geweer toch maar eens van schouder te wisselen. Het zijn met andere woorden het soort van tracks waarvan we er in het verleden al teveel hebben gehoord. Het nummer Versailles sluit het album af op ongeveer dezelfde wijze als het begonnen was, met dezelfde verhalende stem, die begeleid door een mooie melodie, vertelt over het verdrag van Versailles dat het einde van Wereldoorlog I inluidde.