Hammerfall – Hammer Of Dawn

Hammer Of Dawn is alweer het twaalfde album van deze Zweedse powermetalband. Hammerfall timmert al bijna dertig jaar aan de weg en ik verwacht volgend jaar heuse “30 years of Hammerfall”-festiviteiten. Veelal wordt dit gevierd met een nieuwe luxueuze verzamelaar met daarop de beste liedjes en exclusieve nummers uit de volledige discografie van de band. Welke nummers van Hammer Of Dawn kunnen gevierd worden op het dertigjarige bestaan van de band?

Wat mij betreft ééntje, maximum – al was het maar om aan te geven dat dit album er ook was. Sommige mensen drinken een kopje thee en zetten met hetzelfde buideltje een tweede tas thee. Dat is prima, al kun je natuurlijk moeilijk ontkennen dat de smaak van je tweede theetje toch iets minder sterk is dan die eerste kop. Geen idee of er mensen zijn die het theezakje daarna nog een derde keer gebruiken, maar hypothetisch gezien zal dat derde glas nog minder smaak bevatten dan de voorgaande.

Hetzelfde fenomeen kun je terugvinden bij de platen van Hammerfall. Krampachtig blijft de band binnen de voorgestelde lijntjes kleuren en op Hammer Of Dawn slaat dit complete gebrek aan innovatie terug in hun gezicht. Het zakje thee dat Hammerfall gebruikt om zijn albums te maken is helaas zo vaak herbruikt, dat ik vermoed dat het zakje en de theeblaadjes al lang tot stof en as verdwenen zijn en alleen het koordje met het merkpapiertje nog overblijven.

Hammer Of Dawn start met Brotherhood, een nummer dat perfect in lijn met de verwachting ligt: een uptempo nummer om het album af te trappen en een ode aan de fans die in het zoetsappige refrein geëerd worden. Driewerf hoera. Het tweede nummer en titelnummer kent leuke symfonische elementen en is het enige nummer dat boven de rest van de nummers uitsteekt. Dit nummer met zijn galopperende gitaarriffs en makkelijk mee te zingen refrein zal ongetwijfeld in de setlist opgenomen worden om live voor de fans te brengen. No Son Of Odin probeert de boel nog in beweging te houden met een makkelijk verteerbaar refrein, maar zal niet bijzonder veel potten weten te breken.

Daarna volgt Venerate Me waarop naar verluidt King Diamond een duit in het zakje komt doen. Naar verluidt zeg ik, want als je het niet weet, luister je er zo overheen. King Diamonds kenmerkende falsetto is nergens echt te horen. Het is vooral zanger Joacim Cans die voorop in de mix lijkt te staan. Na dit punt lijkt Hammerfall al zijn kruid verschoten te hebben, want met Reveries komen we aan op het absolute dieptepunt in de discografie van Hammerfall. Het refrein op dit nummer bestaat uitsluitend uit: Naaaa nananaa na. Het is de band die aan de wereld te kennen geeft: onze inspiratie is op. Dit poppy nummer is een draak dat de “10 beste nummers voor het album” niet had mogen halen. Er had een producent met ballen aan zijn lijf moeten zijn, die zei: “Sorry jongens. Ik zie jullie graag. We verdienen veel centjes aan jullie, maar die shit kan echt niet op het album.”

De tweede helft van het album kan zelfs niet meer tippen aan de vier eerste “sterke” nummers op Hammer Of Dawn. En het woord sterke mag dan echt wel met een korrel zout worden genomen. De fobie om wat nieuws te proberen pakt slecht uit. Hammer Of Dawn is een van de zwakste albums van Hammerfall geworden. Geef mij dan maar het album Infected, want dat is de laatste keer dat deze heren nog wat lef en durf hebben getoond. Hammer Of Dawn is alleen interessant voor de mensen die letterlijk alles van deze band sparen. Heb je nog nooit wat van de band gehoord? Zet het debuut dan eens op. Ik las voor mezelf een Hammerfall-pauze in. Het volgende album laat ik aan me voorbijgaan.

Hammer Of Dawn kende een release op 25 februari 2022 via Napalm Records.