Amorphis - Halo

In 2015 markeerde het album Under The Red Cloud het eerste deel van een album trilogie die de Finse band Amorphis zou gaan uitbrengen. Het vervolg kwam er in 2018 met Queen Of Time, dat wat mij betreft het beste plaatje van dat jaar werd, en onlangs op 11 februari werd de cirkel voltooid met het nieuwe, inmiddels veertiende schijfje Halo. De verbondenheid tussen deze drie albums zit hem vooral in de aanpak van het werk in de studio, het cover artwork en de homogeniteit van het songmateriaal. Net zoals bij bijvoorbeeld Eluveitie, om slechts één band te noemen, zijn er in de muziek van Amorphis steeds meer beter uitgewerkte progressieve folk elementen in de songs geslopen, waarbij op het album Under The Red Cloud alles opeens in een ideale plooi leek te vallen. Daarnaast kan de groep ook al een tijdje op dezelfde mensen rekenen voor de afwerking van hun platen en dat werpt natuurlijk ook zijn vruchten af. Voor de productie is dat Jens Borgen en voor de cover art Jean Valnoir Simoulin. Voor de lyrics, die veelal geïnspireerd zijn door de Finse natuur en legendes, stond andermaal Pekka Kainulainen in.

Amorphis werd in 1990 opgericht en bracht met hun debuutplaat The Karelian Isthmus nog vrij traditionele death metal. De eerste mijlpaal uit hun carrière kwam er met Tales From The Thousand Lakes in 1994, terwijl het album Tuonela uit 1999 de eerste grote stap was in de huidige muzikale richting van de band. In die hedendaagse sound krijgen we afwisselend cleane zang en grunts te horen en is er in de vrij traditionele 'melodeath' composities ook veel plaats voor melancholie.

Halo gaat erg overtuigend van start met drie songs die allen tot het beste behoren van wat Amorphis ooit gecreëerd heeft. Northwards is zo'n typisch nummer in de stijl die de band nu al een hele tijd hanteert: zeer mooie gitaarlijnen van Esa Holopainen en imponerende zang van Tomi Joutsen, met bovendien een lekker ouderwetse keyboardsolo en wat koorzang aan het einde van het nummer. On The Dark Waters heeft een vrij toegankelijk refrein en bevat een oosters getint tussenstuk, terwijl de band het tijdens The Moon iets rustiger aan doet. Van alle zangers die geregeld schakelen tussen cleane en harsh vocals is Tomi Joutsen misschien wel de allerbeste, en ook op dit schijfje maakt hij andermaal een geweldige indruk. Met Windmane gaan deze Finnen er opnieuw fel tegenaan en een aantal fraaie tempowisselingen zorgen voor een zeer genietbare track. Zwakke momenten kom je op dit plaatje hoegenaamd niet tegen, maar de volgende hoogtepunten dienen zich pas aan op het einde van de tracklist. Bij het titelnummer trekt de band hun meest progressieve kaart en deze song wordt, net als The Moon, afgekruid met sfeervolle vrouwenzang. De up-tempo song The Wolf wordt vergezeld van een black metal-getinte gitaarriff en behoort zeker tot mijn favorieten. Halo wordt afgesloten met het ingetogen My Name Is Night, een ballad waarin Tomi Joutsen in duet gaat met de Deense zangeres Petronella Nettermalm en zo een erg mooi einde maakt aan een weergaloos album dat wat mij betreft ook meteen de eerste echte knaller van 2022 is.