Saxon - Carpe Diem

Saxon is een band die ik altijd al een warm hart heb toegedragen. Mijn kennismaking met deze formatie was zo rond de release van hun derde studioalbum, Strong Arm Of The Law, in de herfst van 1981. De aankoop van dat album, toen waren die nog enkel verkrijgbaar in de vorm van elpees, had tot gevolg dat ik de volgende week reeds opnieuw bij de platenzaak belandde om me ook de voorgaande plaat, Wheels Of Steel uit 1980, aan te schaffen. Beide albums zijn dan ook instant klassiekers geworden binnen het heavy metal genre. Mijn bewondering voor deze Engelse groep houdt niet enkel verband met het muzikale aspect, maar ook vanwege het respect dat ze koesteren voor hun fans en voor hun collega's van andere bands. Die verbondenheid met metal muziek en de hele entourage is in veel van hun songs terug te vinden met als hoogtepunten Heavy Metal Thunder, Denim And Leather en And The Bands Played On. Op hun laatste studioalbum, Thunderbolt (2018), bracht de groep nog een heerlijke ode aan wijlen Lemmy Kilmister van Motörhead met het nummer They Played Rock'n'Roll.

Als er één groep moet worden genoemd die het meeste invloed had op talloze powermetal bands, dan wordt terecht meestal Judas Priest aangehaald, maar het is een feit dat heel wat van deze bands hun mosterd ook gedeeltelijk bij Saxon zijn gaan halen. Zowel Judas Priest als Saxon zijn van Engelse bodem en het lijkt soms wel alsof de tijd op geen van beide ooit vat heeft gekregen. Bij Priest staat de teller inmiddels op 52 jaar met in totaal 19 studioalbums en Saxon heeft in hun 44-jarige bestaan zelfs al 22 studioplaten afgeleverd. Hun nieuwste wapenfeit kreeg de titel Carpe Diem mee en verscheen op 4 februari.

Saxon is nooit een groep van vele veranderingen geweest. Men is steeds bij dezelfde stijl gebleven van directe, vrij eenvoudig in elkaar stekende songs. Fans van overwegend het oudere songmateriaal zullen opgetogen zijn met dit nieuwe schijfje, want Carpe Diem lijkt eigenlijk een beetje alsof het een 'greatest hits album' is maar dan wel met enkel nieuwe songs. Er wordt met andere woorden geregeld wat aan recyclage gedaan, maar op geen enkel moment is dat ook storend. Er duiken flarden op die doen denken aan fragmenten uit Princess Of The Night, Machine Gun, Crusader en noem maar op, zonder dat de band zich bezondigt aan zelfplagiaat, al zullen er natuurlijk ook weer kwatongen zijn die beweren dat het gewoon toch opnieuw oude wijn in nieuwe zakken is. De titeltrack Carpe Diem (Seize The Day) is een vrij saai nummer met een refrein dat naar het einde toe veel te vaak herhaald wordt, maar vervolgens krijgen we met Age Of Steam en The Pelgrimage wel echt sterke songs. Mijn favoriete nummers bevinden zich echter in de tweede helft van de tracklist, te beginnen met Super Nova, waarop de groep nog eens lekker snel tekeer gaat. Lady In Gray, met ietwat mysterieuze keyboards, klinkt dan weer sfeervol en wat meer ingetogen en afsluiter Living On The Limit is één van Saxon's snelste tracks ooit. 

De bezetting bij Saxon is nu al sinds 1995 ongewijzigd gebleven en dat heeft deze band uiteraard alleen maar sterker gemaakt. De belangrijkste vaste waarden blijven daarbij het krachtige, ondertussen wat verweerde stemgeluid van Biff Byford en het flitsende gitaarwerk van het duo Paul Quinn en Doug Scarratt. Samen met een klein aantal andere bands heeft Saxon de definitie van heavy metal mee bepaald en zo zijn ze nog steeds de ideale leermeesters voor nieuw aankomende bands die er op hun beurt hun voordeel mee kunnen doen.