Battle Beast – Circus of Doom

Circus of Doom is alweer het zesde album van Battle Beast. Deze Finse groep heeft al drie albums een stabiele bezetting en dat werpt eindelijk zijn vruchten af. Als ik een Battle Beast-plaat wil opzetten, kies ik steevast voor één van de eerste drie platen, want mijns inziens zijn de platen progressief aan het verslechteren sinds Unholy Savior, met als dieptepunt No More Hollywood Endings, dat voor mij soms te veel naar hardrock dan metal neigde. Na de eerste luisterbeurt van Circus of Doom schreef ik in het notitieboekje van mijn telefoon: ‘Battle Beast is zijn klauwen en hoektanden verloren.’

Hoe dramatisch kan een recensent soms worden? Na een tiental grondige luisterbeurten moet ik op die mening toch terugkomen. Zo scherp en venijnig als bijvoorbeeld Black Ninja wordt Battle Beast voorlopig niet meer, maar daar is iets ander voor in de plaats gekomen: finesse. De muziek die Battle Beast op Circus of Doom brengt is volledig geschreven voor en staat volledig ten dienste van boegbeeld Noora Louhimo. En gelijk hebben ze. Louhimo is een zangeres van wereldformaat. We mogen ons als metalfans gelukkig prijzen dat deze vrouw voor het metalspectrum heeft gekozen. Louhimo kan zich probleemloos meten met de grootste metalzangeressen.

Op Circus of Doom staan 10 nummer die samen goed zijn voor 42 minuten heavy/powermetal. Uiteraard zijn er wel enkele nummers die het gekende poppy-gevoel met zich meekrijgen, zoals Russian Roulette. Armageddon start dan weer als een Amaranthe-nummer (minus de screamer). Maar ook onvervalste powermetalkrakers worden niet geschuwd, zoals in het afsluitende Place That We Call Home. Echt schitteren doet de band in de eerste helft van het schijfje. Het titelnummer is belanden met sfeer en is een schitterende opener voor dit album. Dit nummer heeft geweldige symfonische toetsen en zuinige, goedgeplaatste koorzangen die vrijwel overal op het album zullen opduiken. Echter, de koorzangen zijn slechts een opsmuk, want nergens wordt de aandacht van Louhimo’s bombastische dijk van een stem weggelokt.

Een nummer dat meer aan de eerste drie platen doet terugdenken is Wings Of Light. Op dit nummer zingt Louhimo echt de pannen van het dak met een grandioos refrein en een songstructuur die uitnodigt om helemaal los te gaan. Deze aanpak wordt moeiteloos herhaald op Master Of Illusion en Eye Of The Storm. Echte fillers staan er niet op Circus of Doom en dat is bewonderenswaardig. De productie is kraaknet verricht. Je pikt zo alle elementen uit de muziek. Daarnaast hebben de nummers verschillende lagen opsmuk met symfonische elementen en de sporadische koorzangen gekregen, zodat je bij elke luisterbeurt weer wat anders tegenkomt. Circus of Doom is zonder enige twijfel een stuk beter dan No More Hollywood Endings en Bringer of Pain. Fans die afhaakten bij het laatste album moeten nu terug inhaken. Battle Beast trapt het jaar af met een plaat die voor sommige mensen ongetwijfeld in de eindejaarslijsten zal eindigen. Mijn onverdeelde aandacht hebben ze opnieuw verworven en mijn vooroordelen die ik voor hun muziek had, slik ik terug in. Heerlijke plaat!

Circus of Doom kende een release op 21 januari 2022 via Nuclear Blast records.