Volbeat - Servant Of The Mind

De laatste jaren kreeg de populaire Deense formatie Volbeat nogal wat kritiek over zich heen. Enerzijds kon ik die kritiek wel begrijpen. De band begon zich een beetje teveel te beperken tot de wat zoetgevooisde rockabilly metal waarmee ze zo beroemd waren geworden, en leek het vooral zichzelf wat te gemakkelijk te willen maken. Toch ben ikzelf al die tijd een vurige verdediger geweest van de Volbeat sound, die toch bovenal uniek blijft.

Servants Of The Mind is het achtste studioalbum van de groep en volgt op Rewind, Replay, Rebound, dat in augustus 2019 werd uitgebracht. Een kleine drie maanden na de release van die voorganger zag ik de band aan het werk in het Sportpaleis en het was toch opvallend over welk een schitterend repertoire de groep beschikt om een ganse avond mee te vullen. De hamvraag die zich in verband met de nieuwe plaat opwierp was of de band zich opnieuw voornamelijk zou focussen op zoetsappige songs zoals pakweg Lola Montez, of toch wat meer de tanden zou laten zien met tracks in het genre van bijvoorbeeld Still Counting.

Tijdens het beluisteren van Servant Of The Mind blijkt alvast dat Volbeat met zo goed als geen nieuwigheden voor de dag is gekomen. Dat is ook helemaal niet nodig, want de groep heeft reeds vanaf hun start in 2001 een zeer hybride sound ontwikkelt, waarbij thrashmetal, rockabilly, country en surfrock worden gemengd. Neem daar nog de typerende zang van frontman Michael Poulsen bij, die wat doet denken aan  Elvis Presley en Roy Orbison, en je krijgt een unieke sound waarmee je decennia verder kunt. Wel is het zo dat voor het nieuwe schijfje de zoetere bestanddelen veel meer werden weggelaten, en Michael Poulsen en co deze keer meer krachtige en pittige ingrediënten in de blender hebben gestopt. En zo krijgen we het hardste en meest thrash gerichte album sedert vele jaren. Het meeste eer getuigt de groep hierbij aan Metallica, maar dan wel op een manier waarop enkel Volbeat dat kan.

Met een speelduur van een goeie vier minuten is openingstrack Temple Of Ekur wat te kort om echt episch te noemen, maar deze song heeft er verder wel het lef en de allure voor. Het is al een hele tijd geleden dat Volbeat met een dergelijk robuust nummer een album heeft afgetrapt. Op Wait A Minute My Girl kunnen we net als bij de track Die To Live van het vorige schijfje, genieten van het saxofoonspel van gastmuzikant Doug Corcoran. Een stuk dreigender klinkt The Sacred Stones, dat met zijn dikke zes minuten de op één na langste song is. Shotgun Blues, met zijn op de jaren 80 geënte thrashriff, is de eerste echte knaller van dit schijfje. Hier wordt ook duidelijk hoezeer de gitaren van Michael Poulsen en Rob Caggiano elkaar perfect aanvullen. Na dit briljant nummer zorgt The Devil Rages On alweer voor de nodige afwisseling. Op deze knettergekke song komen rockabilly, southern rock en punk elkaar tegen, en ook dat is alweer erg geslaagd. Naast de 'Metallicaanse' riffs is er op het volgende Say No More nog een ander eerbetoon aan deze beroemde Amerikaanse band. In het refrein wordt de zinsnede 'Jump In The Fire' gebruikt, hetgeen uiteraard een verwijzing is naar de gelijknamige song uit Metallica's debuutalbum Kill' Em All. De drie volgende nummers, Heaven's Descent, Dagen For en The Passenger laten terug wat meer de band horen zoals we die op de drie vorige albums waren gewoon geraakt. Op Dagon For verleent zangeres Stine Bramsen van de Deense popgroep Alphabeat haar medewerking, maar verder is dit een vrij onopvallende track. Tijdens Step Into Light krijgen we andermaal een vleugje tex-mex voorgeschoteld zoals dat op The Devil Rages On het geval is, met daar bovenop een erg mooi en aanstekelijk refrein. Becoming is zonder meer één van de hardste Volbeat songs ooit, waarbij regelrechte thrashriffs en een knap melodisch refrein op een sublieme manier de degens kruisen. Terwijl Mindlock weer eerder wat onopvallend passeert kunnen we ons opmaken voor Lasse's Birgitta, de langste track van het schijfje. Deze song doet qua riff en opbouw wat denken aan het Black Sabbath nummer Neon Knights uit Heaven And Hell (1980), en is tevens de epische afsluiter die dit plaatje nog erg goed kon gebruiken. Zij die de 'deluxe' versie in huis halen kunnen ook nog genieten van twee sterke covers, namelijk Return To None, van de Zweedse band Wolf Brigade, en Domino, dat origineel afkomstig is van Roy Orbison.

Met Servant Of The Mind heeft Volbeat zijn sound ge-reset en op een overtuigende manier alle reeds aanwezige invloeden nog eens stevig door elkaar geschud. Het resultaat hiervan is een erg sterk album, waarbij de lat opnieuw erg hoog gelegd wordt.