Unleashed - No Sign Of Life

Unleashed behoort samen met onder meer Dismember en Entombed tot de pioniers van de Zweedse deathmetal, maar daar waar deze twee laatste bands al een aantal keer op non-actief werden gezet, ging het viertal van Unleashed steeds ononderbroken en enthousiast verder. Ondanks het feit dat de band reeds in 1989 werd opgericht, zijn er in al die tijd nog maar twee wijzigingen in de line-up geweest, een prestatie op zich lijkt me. 

In het logo van deze groep zit een omgekeerd kruis verwerkt, maar satanisme is bij Unleashed nooit echt een item geweest. Vanaf hun derde album, Across The Open Sea (1993), begon de Viking mythologie een rol op te nemen in de lyrics en het image van de band, en vanaf album nummer tien, As Yggdrasil Trembles (2010), werd de strijd om het behoud van de Viking normen en tradities het belangrijkste thema. Het feit dat ongeveer in de twaalfde eeuw de oude heidense tradities en waarden stilaan werden vervangen door de christelijke, is iets waarmee ze bij Unleashed nog steeds niet kunnen leven, en zo heeft dat omgekeerde kruis in hun logo wel degelijk een betekenis.

Het nieuwe, inmiddels veertiende schijfje, No Sign Of Life werd op 12 november bij Napalm Records uitgebracht en telt elf nieuwe tracks die samen een speelduur hebben van een goede 39 minuten. Op muzikaal gebied is Unleashed stilaan geëvolueerd naar een band die steeds meer de soms vage grens opzoekt tussen death- en thrashmetal. Dat is op dit nieuwe werk nog meer het geval dan bij voorganger The Hunt For White Christ (2018). De openingstrack The King Has Lost His Crown en vooral The Shepherd Has Left The Flock zijn veeleer echte thrashers met enkel nog de harsh vocals van frontman Johnny Hedlund als verwijzing naar de deathmetal van weleer. De single Where Can You Flee? kan in zekere zin zelfs groovy genoemd worden en laat een enorm verschil horen met de sound uit de beginjaren van de groep. Nu ben ik in principe zeker wel te vinden voor een band die mettertijd evolueert, maar wat me toch een beetje tegen de borst stuit is dat deze Zweden op hun nieuwe plaatje wel erg op zeker spelen. No Sign of Life is echt zo'n plaat waarvan je enerzijds moet toegeven dat er geen zwak materiaal te vinden is, maar waarbij er anderzijds ook geen enkele song boven de toch wat grijze mainstream uitsteekt. Wat mij betreft had de productie van dit album wel wat vetter gemogen, want met name het basgeluid zit toch wat te mager in de mix. Mede daardoor zijn mid-tempo songs zoals We Are The Warrior en Midgard Warriors For Life niet de groovy knallers geworden die ze hadden kunnen zijn. Toch wordt het schijfje nog erg degelijk afgesloten met het snelle Here At The End Of The World, dat me, vanwege het licht chaotische karakter, enigszins aan de begindagen van het Engelse Venom doet denken.

No Sign Of Life behoort zeker niet tot de topalbums uit het repertoire van Unleashed. Toch twijfel ik er niet aan dat de fans ook dit schijfje opnieuw zullen omarmen, want de stempel van de groep is nog steeds alom aanwezig.